Onderhuidse huiveringen

Camilla Grebe beheerst een bijzondere vertelkunst. Vanaf de eerste bladzijde zit er een onderhuidse spanning in het verhaal waardoor het moeilijk wordt om het boek niet in één adem te willen uitlezen.
Het verhaal begint in 1944 wanneer Elsie Svenns om het leven komt op een plaats delict - een jonge vrouw werd door haar moordenaar vastgespijkerd aan de vloer.
Er wordt een sprong gemaakt naar 1974 met het verhaal van Britt-Marie, Elsie’s dochter. Wanneer zij in een verkrachtingszaak duidelijke overeenkomsten ziet met het delict van 30 jaar geleden, wordt zij niet au sérieux genomen. Haar plotse verdwijnen blijft een onopgelost mysterie.
1985 denkt Hanne Lagerlind-Schön de Träskmoordernaar van op het spoor te zijn. Worden eindelijk de gruwelen uit het verre verleden opgehelderd?
Kan rechercheur Malin Brundin uiteindelijk in 2019 deze cold case oplossen? Of blijven de schimmen uit het verleden hardnekkig rondwaren?

Alhoewel het hele verhaal zich uitstrekt over meerdere generaties, weet Grebe de aandacht van de lezer vast te houden door mondjesmaat tipjes van de sluiter op te lichten. Soms denk je te weten hoe het verhaal zal aflopen, maar uiteindelijk ben je pas zeker bij het omslaan van de laatste bladzijde.
De gedetailleerde beschrijvingen van het leven in het Hoge Noorden dragen er toe bij dat je meer dan eens huiverend aan een volgend hoofdstuk begint.
Grebe bewijst meer dan ooit een meesterverteller te zijn en terecht een Glazen Sleutel-winnaar.