Lezersrecensie
De andere kant van het koloniale leven
Lichter dan ik, het klinkt zo luchtig. Dat is het boek niet. Het boek gaat over een stuk koloniale geschiedenis, waar iedereen over gehoord heeft op school. Dido Michielsen maakt in dit boek duidelijk hoe het koloniale leven er werkelijk uitzag en wat voor consequenties dat had voor de Indische vrouwen.
Hoofdpersoon is Isah. Ze woont met haar moeder in de kraton, het vorstenverblijf van de sultan in Djokja. Isah weet hoe haar leven er uit zal zien en besluit dat ze meer wil. Ze verlaat het Kraton en trekt in bij Gey, een Nederlandse officier. Ze is verliefd op hem en hoopt met hem te kunnen trouwen. Dat dit niet gaat gebeuren is voor de lezer duidelijk, maar je leeft met Isah en hoop dat zij de uitzondering zal zijn op de regel.
Isah krijgt twee dochters met Gey, die daar geen verantwoordelijkheid voor neemt. Er wordt Isah een oplossing geboden die ze accepteert. Ze mag voor de kinderen zorgen, maar moet verloochenen dat zij hun moeder is. Michielsen heeft dit allemaal zeer geloofwaardig opgeschreven, zij heeft Isah zelf haar verhaal laten vertellen. Ze heeft het verhaal ook liefdevol opgeschreven, waardoor de zoektocht van Isah heel aangrijpend is.
De geloofwaardigheid van het boek schuilt in het bloemrijke taalgebruik, je waant je in koloniaal Indië, je ruikt de tropische beplanting: Je voelt ook de spagaat waar Isah in leeft:
"Misschien was die eeuwige dreiging van het noodlot wel een reden om niet al te vriendschappelijk met elkaar om te gaan: je beste vriendin kon je vijand blijken als je toean haar opeens aantrekkelijker vond dan jou, een reden tot ontslag of erger."
Het Indische taalgebruik, de geheime krachten en een enorme moederliefde maken het verhaal compleet. Na het lezen van het boek is wordt duidelijk hoe mooi de titel is in dit geval. Een titel die niet alleen duidt op huidskleur, maar ook op de zware last die Isah altijd met haar mee zal dragen.
Kortom een zeer lezenswaardig, ontroerend en informatief boek, dat nog eens duidelijk maakt hoe de Indische bevolking is uitgebuit.
Hoofdpersoon is Isah. Ze woont met haar moeder in de kraton, het vorstenverblijf van de sultan in Djokja. Isah weet hoe haar leven er uit zal zien en besluit dat ze meer wil. Ze verlaat het Kraton en trekt in bij Gey, een Nederlandse officier. Ze is verliefd op hem en hoopt met hem te kunnen trouwen. Dat dit niet gaat gebeuren is voor de lezer duidelijk, maar je leeft met Isah en hoop dat zij de uitzondering zal zijn op de regel.
Isah krijgt twee dochters met Gey, die daar geen verantwoordelijkheid voor neemt. Er wordt Isah een oplossing geboden die ze accepteert. Ze mag voor de kinderen zorgen, maar moet verloochenen dat zij hun moeder is. Michielsen heeft dit allemaal zeer geloofwaardig opgeschreven, zij heeft Isah zelf haar verhaal laten vertellen. Ze heeft het verhaal ook liefdevol opgeschreven, waardoor de zoektocht van Isah heel aangrijpend is.
De geloofwaardigheid van het boek schuilt in het bloemrijke taalgebruik, je waant je in koloniaal Indië, je ruikt de tropische beplanting: Je voelt ook de spagaat waar Isah in leeft:
"Misschien was die eeuwige dreiging van het noodlot wel een reden om niet al te vriendschappelijk met elkaar om te gaan: je beste vriendin kon je vijand blijken als je toean haar opeens aantrekkelijker vond dan jou, een reden tot ontslag of erger."
Het Indische taalgebruik, de geheime krachten en een enorme moederliefde maken het verhaal compleet. Na het lezen van het boek is wordt duidelijk hoe mooi de titel is in dit geval. Een titel die niet alleen duidt op huidskleur, maar ook op de zware last die Isah altijd met haar mee zal dragen.
Kortom een zeer lezenswaardig, ontroerend en informatief boek, dat nog eens duidelijk maakt hoe de Indische bevolking is uitgebuit.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Marjolein
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
