Uit liefde kan je niet verdwijnen

Louise, de 90-jarige hoofdpersoon uit Voor wie ik heb liefgehad, zit in een verpleegtehuis. Ze heeft maar 1 doel: verdwijnen. Dat is haar nog niet gelukt, "....maar de dromen over de levens die ik ben misgelopen zorgen ervoor dat ik de laatste stap maar blijf uitstellen."
Welke levens dat zijn wordt langzaam duidelijk, wanneer haar oorlogsdagboeken onverwachts in het verpleeghuis bezorgd worden. Louise probeert de boeken nog kwijt te raken, een behulpzame keukenhulp brengt ze weer terug. Fabio, de favoriete verpleger van Louise, gaat de dagboeken voorlezen.
In het verpleegtehuis laat Louise niet met zich sollen en door de dagboeken ga je haar beter begrijpen. Ook leer je haar grote liefde, Daniel Berg, kennen. Uit het boek wordt duidelijk dat eenduidige keuzes maken in de oorlog niet altijd makkelijk was en hoe lang oorlogstrauma's doorwerken. De zoon van Louise is een tweede-generatieslachtoffer.
Het dagelijks leven in een verpleeghuis wordt ook zeer herkenbaar en humoristisch beschreven, onderschat de bewoners niet. Over het einde ben ik nog niet uit: is het te gemakkelijk of juist verrassend. Het boek is in ieder geval een aanrader om te lezen.