ik mis spanning

Met de World of thriller leesclub las ik ‘Een mooie dood’ geschreven door Charles den Tex.
Ik heb nog niet zoveel gelezen van Charles den Tex. Alleen het tweede deel van de Repair Club.

In 'Een mooie dood’ maak je kennis met uitbater Harm. HIj is al enige tijd gelukkig getrouwd met Imane. Alleen dan vindt Harm het lichaam van Imane dood in hun cafe. De politie gaat er van uit dat Harm de moord gepleegd heeft, maar bewijs is er niet. Hij wordt meermaals ondervraagd. Het cafe wordt binnenstebuiten gekeerd. De politie blijft vragen stellen en zet daarmee Harms wereld volledig op zijn kop. Als Harm het niet gedaan heeft, wie dan wel? Hij zal dit antwoord zelf moeten vinden met alle risico’s vandien. Hij komt in een wereld waar hij geen weet van had.

Het verhaal is geschreven in de ik- vorm. Je beleeft het verhaal dus vanuit Harm en maakt al zijn emoties mee. De hoofdstukken zijn kort. Het is op een vlotte manier geschreven en daardoor bleef je dit verhaal wel lezen.
De kroeg van Harm is vooral de omgeving waar het verhaal zich afspeelt. Er zijn drie delen en die zijn ieder op een andere locatie, alleen het centrale punt is het café. De personen om Harm heen ogen als prettige mensen, iets wat wel passend is bij het verhaal.

Het laatste deel had een verrassende draai in het verhaal. Deze zag ik niet zo aankomen.

Was ‘een mooie dood’ nu echt een thriller voor mij? Nee helaas, ik miste daarvoor de spanning in het verhaal. Het verhaal kon ik wel waarderen, maar blijf een beetje met een gemengd gevoel kijken naar de spanning.