Het verhaal van president Snow

Interessant, vond ik, een boek over Snow. Ik begon dus met veel zin (en zonder verwachtingen, want ik had geen tijd gehad om erover na te denken na de trilogie) te lezen en ik vloog er opnieuw doorheen, net als met de trilogie. De eerste vierhonderd à vijfhonderd pagina’s, in ieder geval, want in de laatste honderd à honderdvijftig verloor ik regelmatig mijn aandacht. Ik las het boek nog steeds in twee dagen uit en vond het in het algemeen heel goed, maar in het laatste gedeelte moest ik mezelf af en toe dwingen om verder te lezen. Helemaal onderaan volgen er nog spoilers waarmee ik deels zal uitleggen waarom.

De schrijfstijl is opnieuw heel aangenaam en de vertaling vond ik super. Ook hier dus weer gefeliciteerd aan Maria Postema en uitgeverij Best of YA voor hun mooie werk.

Het verhaal is oké. Ik had toch wel gehoopt dat we Snow al eerder zouden zien zoals hij was in de trilogie en dat het niet een ‘goede jongen wordt slecht’-verhaal zou worden. Dat was het niet helemaal, zijn manipulatieve kant komt zeker al naar boven, maar van mij had die nog meer in de verf mogen staan. Vooral de ambitieuze kant van Snow komt heel goed naar voren.

Dit boek speelt zich meer dan zestig jaar voor de trilogie af, maar je kan een aantal verwijzingen naar die boeken ontdekken en dat vond ik erg leuk. Zo zijn de plaatsen regelmatig herkenbaar en ontdek je het ontstaan van een aantal dingen (zoals liedjes of elementen in de spelen zelf). Ook de geschiedenis van de hongerspelen en de uitleg van hoe ze er vroeger aan toegingen vond ik erg interessant.

Dat brengt me bij het volgende. Een verhaal dat ik écht heel graag zou willen lezen, speelt zich af na dit verhaal. Je kan je een beeld vormen van hoe alles geëvolueerd is tussen de tiende en de vierenzeventigste editie van de spelen, maar ontdekken hoe, op welke manier en waarom lijkt me heel interessant. Als er ooit nog zo’n boek komt, wil ik het heel zeker hebben.

Als lezer zit je in het hoofd van Snow, ook al is het in de derde persoon geschreven. Hij is een intrigerend personage en zoals ik al schreef wordt zijn manipulatieve kant niet weggestoken. De evolutie van hoe hij de president uit Katniss’ en Peeta’s tijd werd, is dus jammer genoeg niet helemaal duidelijk en ik had daar graag meer over gelezen, maar je kan wel veel afleiden. Het laat ruimte voor wat interpretatie en fantasie, wat ik zelf altijd fijn vind. Hoe hij zich gedraagt als mentor moet wellicht aantonen dat hij geen volledig slecht persoon was en ook daarna wordt dat een aantal keer duidelijk gemaakt, maar het valt wel op hoe vaak hij (on)rechtstreeks handelt uit eigenbelang, bijvoorbeeld om zelf een prijs in ontvangst te kunnen nemen. Dat laat toch wel een enigszins narcistische kant van de president zien.

Sejanus lijkt dan weer het tegengestelde, een veel te goede jongen die toch roekeloze dingen doet en tegen de regels in gaat. Hem vond ik misschien nog wel het leukste personage. De grootmadam, Tigris (die we al kennen uit de trilogie; ik zou heel graag lezen hoe haar relatie met Snow geëvolueerd is na dit boek en voor die drie), Moe, Maude Ivory en Lucy zijn ook wel fijn, al vond ik Lucy hoe langer hoe minder leuk.

We krijgen niet zo heel veel te lezen over de spelen zelf, vooral de manieren waarop de tributen sterven worden beschreven. Ik had misschien nog wel iets meer willen lezen over hoe de mentoren (en het publiek) het juist op televisie zagen en over wat zich verder zoal afspeelde in de arena.

Ondanks dat ik het wat minder goed vond dan de trilogie, is het nog steeds een aanrader en ik was zeker niet teleurgesteld. Je leert wat bij over de geschiedenis van Panem en over de persoonlijkheid van Snow, ook al had ik er graag nog wat meer over gelezen. Ik raad je wel aan om er net als ik zonder verwachtingen aan te beginnen: op die manier lees je met een open blik en zal je zeker niet teleurgesteld worden.


Opgelet: hier volgen spoilers!


Er waren nog een aantal dingen die ik persoonlijk minder leuk vond. Zo is er de romance tussen Snow en Lucy. Was dat echt nodig? Soms voelde het behoorlijk ongemakkelijk aan en ik vond het niet zo goed opgebouwd. Ze hadden ook een vriendschappelijke band kunnen creëren in plaats van een romantische. Ik dacht aanvankelijk dat ze hem bespeelde om zo meer kans te maken om te winnen, maar toen hij daarna als vredebewaker in district 12 terechtkwam, leek ze nog steeds verliefd. De truc die ze op het einde uithaalt, vond ik ook best vreemd en ik begrijp nog steeds niet zo goed waarom. De parallel tussen haar lied en haar levensverhaal was wel mooi gedaan.

Toch vind ik het eerlijk gezegd een beetje jammer dat ze gewonnen heeft. Niet per se door haar karakter, maar meer omdat ik graag had gezien hoe Snow zou doordraaien als zijn tribuut het niet zou halen. Ik hoopte en dacht even echt dat ze het niet zou halen, maar ze won toch. Wat ik ook een minpuntje vind, is dat zo fel benadrukt wordt dat ze als Covey niet uit de districten komt en ze mede daardoor gewonnen heeft. Katniss en Peeta, die tenminste trots lijken op hun district, vond ik op dat vlak veel fijner en ook beter als winnaars.

De relatie met en geschiedenis van Billy Taupe begrijp ik ook niet zo heel goed, maar dat ligt misschien aan mij. Wat mij betreft was hij een onnodige toevoeging.

Eigenlijk vond ik het hele derde deel, waarin Snow vredebewaker is, niet zo interessant. Ik begreep eerst niet zo goed waarom het er was, maar dankzij de gebeurtenissen met Sejanus en uiteindelijk ook Lucy zien we de duistere kant van de president, die het hoe langer hoe meer zal overnemen. Dat laatste is vooral in de laatste pagina’s duidelijk, die ik dan wel weer goed vond en waarna ik graag verder had gelezen.

Dokter Gaul en haar lab (waaronder de slangen) vond ik wel een leuke toevoeging. Ze liet mooi zien hoe zo’n spelmaker denkt en hoe geslepen ze is. Het is wel duidelijk dat Snow mede door haar geworden is wie hij is. Ik zou ook graag nog meer lezen over de mutilanten en het bedenken en ontstaan van de soorten.



Ik kreeg dit boek als recensie-exemplaar. Dat heeft mijn mening op geen enkele manier beïnvloed.