Niks nieuws onder de ... euhm ... zwarte wolken, maar zeer ontspannend

Cody MacLeod en zijn bijna tienjarige dochter Rachel staan op het punt om hun thuishaven Spring Branch te verlaten en via route 281 naar San Antonio te rijden. De Zwarte Storm heeft de wereld in zijn greep en ze moeten op zoek naar een veilige plek. Niemand weet waar de storm plots vandaan kwam, maar hij maakte de lucht helemaal zwart en is een blijver. Als het regent of sneeuwt, is wat uit de lucht valt vaak zwart en gevaarlijk. Het zonlicht wordt dag en nacht geblokkeerd. Met de Zwarte Storm kwam ook de Zwarte Weduwe. Als deze vrouw verschijnt, wordt wie haar ziet gek van razernij en begint omstaanders aan te vallen en te vermoorden. Bijna altijd wordt men er ook tot zelfmoord door gedreven. Is het buitenaards? Zijn het de aarde of het universum die wraak nemen omdat de mensen de planeet slecht behandelen? Niemand die het weet, maar Cody weet wel dat de maatschappij razendsnel ten onder gaat en dat hij hier weg moet om zijn dochter te beschermen.

Mark Gillespie bedacht met The Exterminators misschien niet het meest originele scenario. Hij combineerde slechts handig een paar veelbeproefde andere ideeën. We worden aangevallen door iets onbekends en de mensen gaan zich er als een soort zombies door gedragen. De hoofdpersonages vangen al vluchtend een road trip aan en komen onderweg anderen tegen. Maar onder het motto ‘beter goed gestolen dan slecht zelf verzonnen’, weet veelschrijver Gillespie zijn lezers wel op het puntje van hun stoel te krijgen. Wie door de nodige clichés en het sterk op Hollywood geënte script heen kijkt, vermaakt zich prima. Het is een post-apocalyptisch verhaal, het handelsmerk van Gillespie die al meerdere trilogieën schreef binnen dit thema.

De trilogie bestaat uit drie niet zo heel dikke boeken die zich er niet toe lenen om afzonderlijk gelezen te worden. Ze werden oorspronkelijk apart uitgegeven op relatief korte tijd na elkaar, maar zijn nu ook te verkrijgen als één box set. Gelet op de dikte van nog geen 500 bladzijden is deze trilogie veeleer één dik boek dat uit drie delen bestaat. Elk deel vat ongeveer een half jaar na het einde van het voorgaande aan maar verder gaat de auteur altijd weer gewoon verder waar hij geëindigd was. In dit eerste deel volgen we Cody en zijn dochter op weg naar het vliegtuig van Cody’s vriend Nick. Ze hopen zo ergens op aarde een schuilplaats te bereiken.

Waar Gillespie sterk in is, is het brengen van dynamische en realistische dialogen. De auteur weet bovendien zeer goed de lokale tongval over te brengen op papier wat de personages een extra hoog waarheidsgehalte geeft. Zijn beschrijvingen van de omgeving en de gebeurtenissen zijn direct en gedetailleerd. Hij staat als verteller middenin de omgeving en de actie, en dat is op zich wel bijzonder aangezien Gillespie afkomstig is uit Glasgow, Schotland, en nu in Australië woont. Het is dus niet zo dat hij de streek op zijn duimpje kent omdat hij er is opgegroeid, maar zo lijkt het wel.

Gillespie benut het gegeven dat rampen en pandemieën zowel het beste als het slechtste in de mens naar boven brengen, zeer goed. Zijn personages bevinden zich nooit in de grijze zone tussen goed en slecht. Ze zijn doorslecht of ingoed. Maar we bevinden ons met dit boek wel in het zuiden van de Verenigde Staten en dat betekent dat zelfs de braafste ziel met plezier een rondje kogels in een medemens schiet. Als actiefilms niet jouw ding zijn, dan dit boek waarschijnlijk ook niet want de schrijver gaat stevig tekeer.

De auteur brengt onvervalst amusement waar je niet erg veel bij na hoeft te denken. De achtergrond van Cody zorgt toch voor enige diepgang en emotie en de auteur gebruikt deze om af en toe een rustpunt in te bouwen en het boek meer te laten zijn dan plat entertainment. Ook in de scifi heb je zomerboeken voor aan het strand. Dit eerste deel is er zo een. Het krijgt geen vijf sterren omdat het allemaal zo origineel en doordacht is, maar omdat het zijn ontspannende taak met verve vervult.