Geen tegenvaller, maar er had meer ingezeten

Karin Kallenberg en Dimitri Van Hove vormden drie boeken lang een internationaal duo, want zij is Nederlandse en hij Vlaming. De orde is naar eigen zeggen hun laatste gezamenlijke boek. In dit boek volgen we een aantal personages die betrokken zijn of raken bij de onverkwikkelijke zaken die een sekte omringen.

Efraïm en zijn vrouw Engelien zijn de stichters van ‘De Orde van het Licht’. Het is een typische sekte zoals we ons die voorstellen: ze leven afgezonderd en de leiders gedragen zich autoritair en maken op meerdere manieren, zoals financieel en seksueel, misbruik van de kwetsbaarheid van de leden. Amber is een meisje op de rand van de volwassenheid dat tijdelijk in een instelling verblijft. Hier proberen jonge mensen met een vergelijkbaar verleden van drank, drugs, incest en een slechte thuissituatie hun leven weer op de rails te krijgen. Ze is niet dom of naïef, maar is op dit ogenblik kwetsbaar en dus een ideale prooi voor de sekte, waar ze al snel bij belandt. Tenslotte is er nog Jeroen, een alleenstaande vader met een zieke dochter die alleen in Amerika gered kan worden. Maar hij heeft geen geld en zoekt manieren om daar toch aan te komen. Als stelen en chanteren de enige oplossingen zijn, dan moet dat maar, meent hij.

De hoofdstukken zijn allemaal relatief kort en belichten steeds een van de hoofdpersonages. Dit opzet maakt dat het lezen bijzonder snel gaat. Het boek is ook vlot geschreven met aandacht voor de gebeurtenissen. De achtergronden en het innerlijke van de personages krijgen daarentegen vrij weinig aandacht. Dat maakt hun beweegredenen niet altijd even duidelijk en dat knaagt bij tijd en wijle weleens aan de geloofwaardigheid. Uit wat je te weten komt van wat de personages hebben meegemaakt, haal je wel voldoende om te begrijpen hoe ze in het leven staan, maar het verklaart niet altijd al hun handelen. De structuur van het boek zit goed, maar een beetje meer randinvulling hier en daar had het naar een hoger niveau getild.

Het is wellicht geen verrassing dat de drie personages initieel aparte verhaallijnen hebben die op een gegeven moment samenkomen. De wijze waarop dat gedaan is, zit logisch in elkaar, maar de snelheid waarmee de personages zich aan elkaar gaan hechten, is dan weer overdreven. Dat heeft ook te maken met het ontbreken van een duidelijke tijdsaanduiding. Scènes die op elkaar volgen, spelen zich niet noodzakelijk ook heel snel na elkaar af en de auteurs zaaien soms wat verwarring omdat dat niet altijd duidelijk is.

Het boek wordt tragikomisch genoemd, maar de scènes die de auteurs bedachten, gaan daar niet echt ver in. Er zitten enkele gekke situaties in het boek die bij een aantal lezers vast een glimlach op het gezicht zullen toveren, maar die zijn niet uitgesproken vaak aanwezig. Tragische momenten zijn er evenmin. Enkele scènes die hetzij komisch, hetzij tragisch bedoeld zijn, zijn veeleer onsmakelijk te noemen. Het label tragikomisch wordt daarom beter weggelaten. Dit boek biedt wel een zekere spanning. Die is niet te snijden, zoals dat heet, maar is in milde vorm doorheen heel het boek aanwezig, met enkele kleine en goed gedoseerde piekjes. Het begrip ‘spannende roman’ past daarom beter bij dit boek dan ‘thriller’.

Samenvattend kunnen we stellen dat het boek vermakelijk is, met de nodige goede en minder goede ideeën erin. Er had meer ingezeten maar het valt zeker ook niet tegen.