Klassiek achtervolgingsverhaal met moderne technologie

Het is november 2041 en Chris Bowman staat op het punt een belangrijke presentatie te geven. Hij is CEO van X-COM, en zijn bedrijf heeft de afgelopen jaren heel wat technische snufjes ontworpen die het leven van veel mensen verbeterd hebben. Nu staat hij op het punt een revolutie te ontketenen door de introductie van nanobots waarmee ziekten automatisch zullen genezen worden. Maar tijdens de presentatie gebeurt er ook iets vreemds. De zelfrijdende auto van Jef Smart, een van de werknemers van het bedrijf, rijdt plots van een brug en Jef komt om. Kort daarvoor stuurde hij een dringend bericht naar Romy Bell, ex-vrouw van Chris en projectleider bij X-COM. Als ze die boodschap wil beluisteren, blijkt hij geblokkeerd, en is ze plots een doelwit van mensen die haar naar het leven staan. Er is iets niet pluis met de nanobots, maar wat?

Steven Van Belleghem is een ervaren en gedreven spreker, die internationaal bedrijfspresentaties geeft over de combinatie van klantgericht denken, nieuwe technologie en het behouden van menselijkheid daarin. Hij is ook auteur van een vijftal non-fictieboeken waarin dezelfde onderwerpen aan bod komen, en verkocht daarvan ruim 130.000 exemplaren. Met de scifi thriller Eternal waagt hij zich voor het eerst aan fictie. Ook hierin zijn het bedrijfsleven en technologie sleutelonderwerpen.

Je merkt meteen dat Van Belleghem zelf een bevlogen spreker is, want ook dit boek vangt aan met een bedrijfspresentatie bij wijze van inleiding. Er wordt veel aandacht aan de details hiervan besteed en dat maakt de introductie wat langdradig. Enkele wisselingen van standpunt naar wat Jef ondertussen meemaakt, breken de presentatie gelukkig wel in stukken en voegen al een eerste elementje van spanning toe, maar het blijft hoe dan ook iets te uitgesponnen.

Daarna komt Romy aan de beurt en met een aantal flashbackhoofdstukken ontdekt de lezer wat er aan de presentatie voorafgegaan is. Ook krijgen de gebeurtenissen rond Jef meer betekenis. Alle hoofdstukken zijn voorzien van een datum en een tijd, en zo ziet men de uren voorbijglijden. Het valt dan snel op dat de gebeurtenissen zich op korte tijd ontspinnen. Die opdeling in uren (of soms minder) geven de spanning een extra boost, men ziet de klok haast letterlijk tikken. Het is een beproefde techniek die ook hier werkt.

De auteur is soms wat naïef. Dat de mens tussen nu en 2041 op bepaalde vlakken plots het licht zou hebben gezien en problemen zomaar van de baan zijn, is weinig geloofwaardig. Bijvoorbeeld: 'De tijd dat onnodig veel mensen onnodig veel vergaderingen met onnodig veel kletspraat hielden, was gelukkig allang voorbij.' Ook verbrandingsmotoren bestaan al lange tijd niet meer en moeten daarom al kort na 2020 zeer plotseling verdwenen zijn. Het klinkt te mooi om waar te zijn en soms komt het zelfs wat belerend over. Ten behoeve van het verhaal worden de mogelijkheden van technologie ook wel eens overdreven, zoals wanneer een personage een schoendoos met oude Nokia 3310 toestellen uit een kast opdiept. Die doos is stoffig omdat ze al vele jaren lang niet meer vastgenomen is, maar de Nokia’s verbinden probleemloos met het moderne netwerk en de batterijen zijn niet leeg.

Los daarvan brengt de auteur wel een spannend achtervolgingsverhaal waarin oude en nieuwe ontwikkelingen op een fijne manier door elkaar gebruikt worden. Het positieve toekomstbeeld is een welkome verademing in deze tijden en nieuwe uitvindingen laten een mens dromen. Het gestuntel van personages met oudere technologie is grappig en niet eens vergezocht. Belangrijk is in ieder geval dat de plot niet ondergesneeuwd raakt door de aandacht voor technologie. De personages tenslotte zijn weinig gelaagd. Ze zijn er om de plot te dienen en worden afgeserveerd als ze niet meer nuttig zijn. Een band met hen kweken is daarom moeilijk. Het is niet de meest overtuigende thriller van het jaar, niet de meest originele ook, maar vervelen doet hij zeker niet.