Een joekel van een cliffhanger

‘Gouden Zoon’, het vervolg op ‘Rood’, gaat verder waar het eerste deel geëindigd is. Darrow is ondertussen ingelijfd bij het huis Augustus. Nu is het tijd om banden te smeden en krachten te winnen voor het volgende deel van het plan om de mensheid te bevrijden van het juk van de Gouden. Dat wil hij bewerkstelligen door de Monarch van haar troon te werpen, een queeste die hem op verschillende plaatsen in ons zonnestelsel brengt. Hij boekt zeges en lijdt verliezen en ondertussen worstelt zijn nieuwe identiteit als Gouden met zijn oude als Rode.

Het belangrijkste schoonheidsfoutje uit het eerste boek waren de slordigheidjes bij het vertalen. Het ging dan voornamelijk om woorden die in zinnen ontbraken of dubbel voorkwamen. Niet dat er zo heel van dit soort fouten in het boek te vinden waren, maar in ieder geval meer dan doorgaans het geval is, genoeg om op te vallen. Dit boek heeft daar helaas ook weer last van.

De belangrijkste troef van het eerste boek was het verrassingseffect. Het concept van de Kleuren was origineel en het werd tijd dat er nog eens een goed boek over Mars uitkwam, zonder clichés. De inleiding was steengoed maar de verdere uitwerking was jammer genoeg wat afgekeken van Hunger Games-achtige boeken. In ‘Gouden Zoon’ geen Hunger Games meer, maar vooral veel oorlogsvoering. Er wordt gevochten op Luna, op Mars, op de maan Europa, en in de ruimte tussen de planeten in. Men gebruikt daarbij technologieën waar men zich soms nauwelijks een voorstelling van kan maken. De vele personages wisselen bovendien vaker van kamp dan van kledij, en nagenoeg allen hebben ze wel ergens een verborgen agenda. Is dat een troef voor dit boek, of zorgt het voor verrassingen? Er zitten een paar verrassingen in het boek, maar na enige tijd wordt het eerder storend. Het ontbreekt het boek hierdoor aan rustmomenten waarin de lezer even kan bijkomen en zich kan opwarmen voor de volgende spanningspiek. Ook staan er te veel personages te drummen en na enige tijd begint alles wat door elkaar te lopen. De belangrijkste karakters zijn nog wel uit elkaar te houden, maar van diegenen die minder frequent voorkomen in het boek is het vaak lastig om te onthouden wie ze weer waren. Sommigen komen halverwege het boek uit het niets opduiken en speelden een rol in ‘Rood’, maar de auteur verwacht dat de lezer die informatie zo weer uit het geheugen op kan diepen. Het is daarom beter om de beide boeken meteen na elkaar te lezen. Een teveel aan gevechten zorgt er tenslotte ook voor dat je er na een tijd genoeg van krijgt en vooral zit te wachten op een ontknoping.

Op de manier waarop het boek is geschreven en is opgebouwd valt niet aan te merken. Het is vlot geschreven, zonder twijfel spannend en Pierce Brown heeft ook ruimte gegeven aan de uitwerking van emoties, alhoewel hij daar niet meteen in uitblinkt. Hij is duidelijk beter in het beschrijven van de actiescenes. Eindigen doet Brown wel met een knaller. Dit boek sluit af met een joekel van een cliffhanger, in tegenstelling tot ‘Rood’, dat meer een afgerond geheel was. Er is geen sprake van dat een lezer op het einde van dit boek nummertje drie niet wil gaan lezen.