Een goed uitgewerkt hoofdpersonage is het halve werk

De Amerikaanse schrijfster Amy Engel had er al een carrière als advocate opzitten vooraleer ze haar eerste boek schreef. Toen ze moeder werd, besloot ze thuis te blijven voor de kinderen en ondertussen een begin te maken als auteur. De eerste jaren kwam van dat schrijven niets, maar uiteindelijk vond ze toch het ritme en de energie om aan de slag te gaan. Na wat vallen en opstaan, resulteerde dat in 2014 in een eerste YA-boek, The Book of Ivy. Ze won hiermee twee prijzen en een vervolg liet niet lang op zich wachten. Haar eerste boek voor volwassenen kwam uit in 2017. Het duister is haar tweede voor deze doelgroep, haar vierde in totaal, en is het eerste dat een Nederlandse vertaling kreeg. Deze is van de hand van Sabine Mutsaers.

Barren Springs, Missouri is een plaatsje dat geregeerd wordt door armoede en crystal meth. Hier groeiden Eve en haar oudere broer Cal op bij een alleenstaande moeder. Eves jeugd was armoedig en liefdeloos. Ze woonde in een stacaravan, kreeg meer klappen dan eten, was grofgebekt en van niets bang. Toen ze – precies zoals haar moeder – als tiener zwanger raakte en dochter Junie kreeg, veranderde dat. Ze stopte haar harde zelf weg en deed alles om een voorbeeldmoeder te zijn voor Junie. Ze waren niet rijk, maar wel gelukkig samen. Dat verandert als Junie en haar vriendinnetje als twaalfjarigen met doorgesneden kelen in een speeltuintje worden teruggevonden. In Barren Springs kijkt niemand op van een dode meer of minder, maar Eves kleine bubbel klapt in elkaar en haar vroegere instincten nemen het weer van haar over. Tijdens een persconferentie verrast ze iedereen als ze haar verdriet live voor de camera opzij zet, uit haar slachtofferrol stapt en de moordenaar rechtstreeks toespreekt:

'Ik zal je vinden, vuile smeerlap. En ik laat niks van je heel.'

Wat Het duister betreft past de familienaam Engel niet echt bij de auteur. Er is weinig engelachtigs aan het boek. Het leven van Eve en de meeste andere belangrijke personages is er niet bepaald een van rozengeur, en de schrijfster slaagt er uitstekend in dat ook naar het papier over te brengen. Dat doet ze bovendien zonder de conversaties te laten verzanden in schuttingtaal. Ze gebruikt niet om de andere zin een vervelende f***, maar is toch hard en scherp. Engel bewijst dat dat prima samen kan gaan. Ook voegt ze best veel achtergrondfeiten toe waarin alsmaar duidelijker wordt hoe Eve is opgegroeid, en hoe ze Junie probeerde op te voeden, zonder dat deze toevoegingen het verhaal vertragen.

De plot is donker en grimmig, maar al met al is de portie geweld beperkt gehouden. Eve gaat speuren en roert hier en daar in een pan die ze beter afgedekt had gelaten. Er vallen slachtoffers, maar het verhaal ontspoort niet en de schrijfster blijft zich op slechts één plot richten zonder zijsporen en ingewikkelde intriges. Er is ruimte voor de emoties van Eve, ook al is ze een type dat deze onderdrukt. Engel balanceert alle aspecten van Eve prima en houdt haar geloofwaardig. Het verhaal is niet vernieuwend op zich, het is hoe Eve ermee omgaat dat het boek zijn kracht geeft.

Enkele kleine, vrij onopvallende aanwijzingen onderweg geven iets van de ontknoping prijs, maar niet zoveel dat de dader en de beweegredenen al halfweg bekend zijn. Voor de meeste lezers blijft het boek zonder meer spannend tot aan het eind. Een onverwachte, niet noodzakelijk heel grote, plotwending hier en daar houdt het verhaal levendig en fris. Binnen het thrillergenre is het boek met 228 bladzijden aan functionele tekst veeleer aan de dunne kant, maar het verhaal zakt nergens in en personage Eve maakt het van A tot Z de moeite van het lezen waard.