Geanimeerd taalgebruik, maar een doorsnee plot

Sunday Night (je zal zo maar heten), een getormenteerde ex-politieagente, heeft zich wat afgesloten van de wereld wanneer ze de vraag krijgt om op zoek te gaan naar de ontvoerde Stella Bright en haar ontvoerders. De vraag komt van de excentrieke grootmoeder van Stella die wil weten of Stella nog leeft, maar bovenal wil dat de ontvoerders gepakt worden. De ontvoering volgde meteen op een bomaanslag waarin de moeder en broer van Stella om het leven kwamen. Sunday aanvaardt, en samen met haar tweelingbroer Gus vatten ze de jacht aan.

Cathy Reichs is de schrijfster van de boekenreeks waarop de tv-serie ‘Bones’ gebaseerd is. In dit standalone boek geen forensische wetenschap echter. Toch kan Reichs die manier van schrijven maar moeilijk van zich afschudden. Ze gebruikt veel details in alles wat ze beschrijft en doet dat vaak op een wat klinische manier, alsof ze lijstjes maakt die later kunnen helpen bij het oplossen van de puzzel die dit boek is. Ook personen worden zo beschreven, bijna als persoonsbeschrijvingen zoals een agent het zou doen. Niet onlogisch, want Sunday Night is ex-agente en de verteller van het verhaal. Bovendien brengt Reichs op die manier wel vaart in het verhaal.

Nagenoeg alle personages praten op eenzelfde manier met elkaar. Ze gebruiken korte zinnen en zijn allemaal verschrikkelijk bijdehand. Soms zijn deze verbale pingpongspelletjes grappig, soms ook vervelend. Bij momenten snak je haast naar een personage dat op een normale manier converseert of gewoon timide of beleefd is. Dat gebeurt echter zelden in dit boek.

Het boek is soms een spannend boek, maar meestal is het de vaart die het verhaal heeft die het geheel spannender doet lijken dan het is. De afhandeling van de gebeurtenissen is ook niet altijd even realistisch. Reichs maakt er zich bij momenten wat al te makkelijk vanaf. Wapens kopen, iemand doodschieten, computerhacking, ... alle problemen die daarmee gepaard gaan worden genegeerd.

Reichs heeft van haar personages rasechte Amerikanen gemaakt die realistische spreektaal gebruiken. Dat betekent: foute vervoegingen, woorden die iets anders betekenen dan wat het woordenboek zegt, afkortingen, ... Het meeste hiervan is nog vrij goed te volgen maar toch is het boek bij momenten net iets té Amerikaans. Maar het levert ook wel mooie zinnetjes op, zoals bijvoorbeeld deze onomatopee wanneer Sunday Night het portier van haar auto afsluit: "I wheep-wheeped the lock".

Globaal gezien is het een leuke thriller als tussendoortje, met veel vaart, een ruime hoeveelheid humor en een eerder minieme hoeveelheid spanning, maar het is m.i. geen boek dat veel brokken zal maken.