De ontmaagding van een zelfrijdende auto

Wat heb ik net gelezen? Een autobiografie? Een soort sciencefiction? Een zwarte komedie?

De goede zoon is een een verhaal van een wereld vol alledaagse, soms hilarische observaties. Wie heeft er niet ooit de neiging gehad iemand iets aan te doen omdat diegene z’n boodschappen te dicht bij jouw plek op de kassaband legt? Tegelijkertijd speelt het verhaal zich af in een toekomst die nét vreemd genoeg is om je te laten twijfelen, maar nooit zo ver weg dat het niet meer herkenbaar voelt. Alhoewel… de ontmaagding van (ja echt: van) een zelfrijdende auto is wellicht toch minder herkenbaar.

Toch is het niet alleen absurditeit en humor wat de klok slaat. Onder alles ligt een ontroerend verhaal over herinneringen, rouw en de relatie tussen een zoon en zijn moeder. De hoofdpersoon is de goede zoon, maar wat betekent dat eigenlijk? En is dat streven wel zo onbaatzuchtig?

Ik vond het midden van het boek wat langdradig. De opbouw voelde minder strak en het tempo lag beduidend lager dan in zijn andere werk. Er is duidelijk meer aandacht voor detail en sfeer, maar juist daardoor miste ik soms de vaart, de spanning of de droge humor die zijn stijl zo kenmerkt. Het verhaal dwaalt, en dat is soms mooi, maar niet altijd meeslepend.

De sfeer van de roman deed me denken aan Eternal Sunshine of the Spotless Mind: melancholisch, met ruimte voor verwondering, verwarring en sciencefiction. Van Essen schrijft ‘ronde’ verhalen. Hoe vreemd of absurd ze soms ook zijn, ze vallen altijd mooi op hun plek.

Een originele, slimme ‘autobiografische’ roman die je aan het denken zet, én vooral ook laat lachen.