Een precies verhaal

“Prita Barsacu was dertien toen hij op het punt stond te sterven, doordat het werpnet dat hij voor zonsopgang uit het water had proberen te halen, hem over de reling van de boot trok. Het leek erop dat zijn vader en twee broers alleen zouden achterblijven, samen met zijn moeder, Lenuta, die haar verstand verloren had en die ze op het erf opsloten, al lukte het haar af en toe nog de grendel bovenaan de poort opzij te schuiven, dan zonder een woord te zeggen de straat op te rennen en hier en daar naar voorbijgangers te grijnzen met de twee kiezen, drie voortanden, en die ene hoektand die nog in haar mond zaten.”

Zo begint het verhaal van Prita Barsacu. In slechts honderdveertig bladzijden neemt de Roemeense schrijver Iulian Bocai je mee naar een wereld die draait om overleven, met een krankzinnige moeder en een jongen die alles om zich heen probeert te begrijpen.

De stijl is exact. Elk woord is zorgvuldig gekozen. Die nauwkeurigheid zit niet alleen in de taal, maar ook in de manier waarop het verhaal wordt verteld. Er wordt niet uitgelegd; dingen gebeuren gewoon. In één alinea kan zomaar een hoofdpersonage overleden zijn. Prita’s manier van kijken, hoe hij insecten telt en ordent, sluit naadloos aan bij de toon van het boek. Er is niets overbodigs. Alles doet ertoe.

Het perfecte boek voor een regenachtige zomer.