Weinig ruimte om te interpreteren

Na het lezen van Jon Fosse had ik behoefte aan iets lichters. Dat vond ik in To the Moon van de Zuid-Koreaanse auteur Ryujin Jang. Een roman die zich afspeelt op kantoorvloeren, tussen Excel-bestanden en cryptodromen. Lichter, ja. Maar ook: oppervlakkiger.

To the Moon volgt een groep jonge kantoormedewerkers die overdag een saaie baan hebben en ’s avonds in Ethereum investeren, hopend op de grote slag richting (financiële) vrijheid. Het boek gaat over dromen, maar ook over de echte waarde van (virtueel) geld, vriendschap en schuldgevoel. Dit alles wordt op een bijna kinderlijke en letterlijk bedoelde manier geschreven. Emoties worden niet gesuggereerd, maar benoemd. Expliciet, zonder ruimte voor symboliek of interpretatie. Het boek leest als een Koreaanse dramaserie.

Ja, het is luchtig. De thema’s zijn boeiend en actueel. Maar het blijft vooral oppervlakkig. Het mist voor mij de ruimte om zelf te interpreteren en te voelen.

Na Jon Fosse zocht ik lucht. En ik vond het. Misschien iets té veel.