Prachtig kort portret van liefde

Jon Fosse weet in dit korte verhaal een intens portret van liefde en verlies te schetsen. Met zijn muzikale taal en in het statische decor van een houten huis in het Noorse landschap wordt de lezer uitgenodigd om de grenzen op te zoeken van herinnering en werkelijkheid, met op de achtergrond de blijvende aanwezigheid van liefde en verlies. Het verhaal is kort en geconcentreerd, waardoor de poëtische kracht niet verloren gaat en de lezer zich kan overgeven aan de sfeer zonder afgeleid te raken.

Voor mij is dit een van de mooiste manieren om over liefde te schrijven: niet met dramatische wendingen, maar met subtiele herhaling en stilte die de emotie dieper laten doordringen. Het is zo persoonlijk dat het lastig is er een universele beoordeling aan te koppelen. Ik vond de herhaling prachtig, maar ik kan me voorstellen dat iemand anders het ontiegelijk hinderlijk vindt.