Hello from the children of Planet Earth!

'De krater' is een vermakelijk verhaal(tje). Vlot en heel beeldend geschreven en leest daarom lekker weg. Verwacht zeker geen hoogstaande literatuur of een loei spannend verhaal, want dat was het zeker niet. Het was gewoon leuk om te lezen, meer ook niet eigenlijk.

Het was niet moeilijk om je in de hoofdpersonen te verplaatsen. Ze hadden alle drie hun eigen dingetje, maar zo met zijn drieën op pad, heeft dat ook wel weer wat. En echte rit die je verwacht van twee broers en een zus die op pad gaan. Alle drie nog jong en erg naïef. Een slecht geplande route, té weinig geld op zak en een mobiele telefoon waarvan de accu bijna leeg was en de Golf van Johnny was nog niet voorzien van de technische oplaadsnufjes die we tegenwoordig zo gewoon zijn geworden. Op alle vlakken was het dus, kijken hoe ver we kunnen komen. De stoere grote broer Johnny, het bescheiden maar pientere zusje Eden er tussenin en de kleine depressieve maar slimme Benjamin (ook wel Benji genoemd). Deze laatste heeft maar een doel voor ogen tijdens deze rit.

Het boek verdiende het om op bepaalde stukken dieper op in te gaan, want over bepaalde onderwerpen waarom gesproken en gedacht werd, werd eigenlijk heel snel voorbij gegaan. Wat er van de drie hoofdpersonen geworden is weet niemand, maar ze hebben in ieder de geval de krater gezien. En wij als lezer zijn weer wat wijzer geworden over wat er zoals in ons heelal afspeelt. Maar wat staat er nou precies op de dat Golden Record dat ze de ruimte in geschoten hebben? Leuk om eens uit te zoeken!

Misschien, heel misschien als je in Oostenrijk bent, kan je de Golf nog zien staan en wellicht de drie personages. Het einde is open dus wie weet? Het boek leent zich sowieso voor een vervolg vervaal waar een en ander nog verder uitgediept gaat worden. Maar of die er zal komen?

Al met al een aardig boek. Niet goed, niet slecht maar gewoon lekker voor tussen door zonder hoge verwachtingen.