Vlotte, interessante thriller

Nadja en Steven runnen een begrafenisonderneming. Maar als Steven plotseling overlijdt op de weg die zij beiden dagelijks reden, heeft Nadja het gevoel dat er iets niet klopt aan het zo genoemde ongeluk van haar man.

Vanaf het eerste hoofdstuk zit je eigenlijk al in het verhaal. Het vrij ongebruikelijke werk dat Nadja en Steven samen verrichten maakt het extra interessant. Daarnaast is de schrijfstijl van Marieke Damen is erg toegankelijk, aantrekkelijk en meeslepend. Simpel, maar met genoeg diepgang om je aandacht erbij te willen houden.

Het verhaal is veelal vanuit Nadja’s perspectief geschreven, maar er is ook een perspectief dat zo nu en dan aan het woord komt waarvan de naam niet duidelijk is. Het speelt zich jaren geleden af en wat de link met Nadja, haar man of haar werk precies is, is vrij onduidelijk. De auteur weet op een goede manier langzaam op te bouwen hoe de twee verhaallijnen met elkaar te maken hebben.

Er zijn genoeg geheimen en plotwendingen die later uit onverwachte hoek komen, maar één van de plotwendingen had ik al vanaf een van de eerste hoofdstukken in de gaten. Geen idee wat de aanleiding daar precies voor was en of meer lezers dit zullen hebben, maar dat nam een stuk van het verrassingseffect wel een beetje weg.

De dingen die Nadja en haar familie meemaken zijn best wel traumatiserend. En hoewel daar goed aandacht aan geschonken wordt, heeft het niet de overhand maar komen ze wel vrij geloofwaardig over. Het tempo in het boek ligt vrij hoog waardoor daar soms ook niet per se veel tijd in kan gaan zitten.

Wanneer de puzzelstukjes langzaam op hun plek beginnen te vallen, wordt het gehele plaatje duidelijk. De twee verhaallijnen komen samen en sommige tot dan toe onsamenhangende gebeurtenissen en onbeantwoorde vragen worden opgelost. Dus al met al is De laatste wens echt een vlotte en interessante thriller.