Aangenaam verrast

Het verhaal gaat over een meisje dat haar moeder is verloren. Zij ontvangt plotseling een uitnodiging voor een mysterieuze bioscoop. En vanaf dat moment verandert alles.

Nou, ik moet zeggen, dit boek heeft me uiteindelijk aangenaam verrast. Waarom uiteindelijk? In het begin was ik vooral verbaasd over de manier waarop Cato zo negatief tegen en over haar vader sprak en de vrouw die regelmatig bij hen in huis komt om te helpen bij het huishouden. Hoewel ik haar woede soms makkelijk kon begrijpen, vond ik haar defensieve en onaardige reacties soms best wel heftig voor een kind. Gelukkig was dit altijd maar van korte duur. En als je deze opmerkingen tegenover haar situatie houdt, is het ergens ook wel heel begrijpelijk.

Op den duur begint Cato steeds meer tijd door te brengen in de bioscoop waar ze een kaartje van had gekregen. De dingen die ze om en in de bioscoop meemaakt zijn soms een beetje onsamenhangend en het is soms ook niet helemaal duidelijk wat er precies gebeurt. Waar het verhaal naartoe werkt, is eigenlijk vanaf het begin van het verhaal te raden als je je bedenkt hoe Cato in het leven staan en de problemen waar ze tegenaan loopt. Maar naarmate de onthullingen naar voren beginnen te komen, blijkt het allemaal net anders in elkaar te zitten dan je van sommige dingen had verwacht.

Met alle verhaallijnen en gebeurtenissen die samenkomen had ik op een gegeven moment een soort van Inception-gevoel. Het is allemaal zo goed en uitgebreid doordacht waardoor je er eigenlijk gewoon in wil gaan geloven. Hoewel het eigenlijk een hoop ongelofelijke gebeurtenissen zijn. Zowel voorspelbare als onvoorspelbare gebeurtenissen vinden plaats. Het eind is behoorlijk emotioneel en prachtig verwoord. De dialogen zijn perfect en raken precies de juiste snaar. Dit is ook weer zo’n boek dat je absoluut niet zomaar zal vergeten.