Oseman trekt het verhaal recht

Alice Oseman is van vele markten thuis, want naast jeugdromans schrijft ze ook graphic novels. Na het denderende succes van de eerste delen van de 'Heartstopper'-serie, is dan nu ook deel 4 verschenen, vertaald door Niels van Eekelen. En in dit deel hebben Charlie en Nick elkaar misschien wel meer nodig dan ooit. Want doordat hun relatie is gegroeid en hun vrienden, familie en klasgenoten ervan op de hoogte zijn, hebben zij elkaar zoveel beter leren kennen. Hun goede eigenschappen, hun eigenaardigheden, maar ook hun tekortkomingen of zelfs psychische problemen.

In de voorgaande delen van 'Heartstopper' werden verschillende vormen van diversiteit en specifieke problematieken aangehaald. Zo vaak zelfs dat het bijna leek alsof élk personage wel ergens tegen aanliep of ergens mee kampte. Hierdoor leek het een beetje veel van het goede, maar dat heeft Oseman in dit deel vrij goed recht weten te trekken.

Het verhaal in dit vierde boek gaat vlot van start en er komen weer andere personages even in de spotlights te staan. Maar omdat dit gebeurt op een vloeiende en toch onvoorspelbare manier, leest het verhaal heerlijk weg. Er vindt dan ook vrij veel afwisseling plaats, van naar school gaan, op vakantie gaan, met elkaar maar tevens zonder elkaar tijd doorbrengen. De verhaallijn verloopt vlot en het kennen en herkennen van de personages is in dit deel al veel gemakkelijker. De uiteenlopende verschijningsdata kunnen dit wat vermoeilijken, maar in principe bevatten alle 'Heartstopper'-delen enkele hoofdstukken die samen één boekwerk vormen over Nick en Charlie.

De toon van het eerste en het tweede gedeelte verschillen heel erg van elkaar. In het begin voelt het allemaal een beetje zoals de drie voorgaande delen, de opmaak van de pagina’s, de mate van diversiteit en de emotionele dingen die erbij komen kijken. Maar in de tweede helft slaat dit behoorlijk om. De vertelvorm wordt anders omdat Charlie en Nick een tijdje minder contact met elkaar hebben. De manier waarop dit zich uit in de tekeningen en de opmaak van de tekst en afbeeldingen zorgt ervoor dat de ernst van de situatie nog net een beetje heviger overkomt. Wat dat betreft zegt de opmaak van een graphic novel dus meer dan je in eerste instantie misschien zou verwachten.

De moeilijke maar toch belangrijke onderwerpen waar de auteur in voorgaande delen al naar had gehint, komen nu uitvoerig aan bod. Dat maakt dit deel uit de reeks wel wat zwaarder en emotioneler en de bijbehorende illustraties ondersteunen dit. Door het aankaarten van onder andere anorexia en zelfbeschadiging wil Oseman het taboe rond deze onderwerpen verminderen, dat lezers zich erin kunnen verplaatsen of zelfs herkennen en dan ook stappen kunnen ondernemen zoals de personages uit haar boeken doen. Wat dat betreft hebben deze boeken een zware inhoud, maar wel een noodzakelijke.

Heartstopper 4 liegt er niet om. Zware en emotionele thema’s worden niet uit de weg gegaan, de nadruk ligt erop om er juist over te praten. Charlie en Nick blijken de aangewezen personen om dat over te brengen op de lezer.