Uiterst origineel met ontelbare mogelijkheden

Wallace Price leidt een geweldig leven, als succesvol advocaat heeft hij de meeste touwtjes in handen, tot hij plotseling overlijdt. Als geeft woont hij zijn eigen uitvaartdienst bij, waar maar liefst vijf mensen naar toe zijn gekomen. Eén daarvan is een gids die hem komt halen en te begeleiden bij de passage naar het hiernamaals.
Zo belandt hij in een ongewoon theehuis dat wordt gerund door Hugo, een jonge man met bijzondere gaven. Wallace kan niet zomaar accepteren dat hij dood is, maar Hugo, Mei en Nelson, de bijzondere bewoners van het theehuis, helpen hem daarbij. Wonderbaarlijk genoeg leert hij, als geest zijne, ineens een nieuwe manier van leven.

De boeken van de Amerikaanse TJ Klune worden wereldwijd goed ontvangen door lezers. Het weeshuis in de azuurblauwe zee is een boek als geen ander maar kan Het gefluister achter de deur daar aan tippen? Het antwoord is in zekere zin: ja. Vanaf het eerste hoofdstuk is al duidelijk dat er over een soortgelijk personage wordt geschreven als in het vorige boek. Morally grey is niet de juiste benaming, maar imperfect wellicht wel.

Hugo streek met zijn hand over zijn haar. Zo een prachtig klein gebaar, en ook nog eens heel menselijk, maar het stemde Wallace tot nadenken. Alles aan Hugo stemde haar tot nadenken.

Een terugkerend fenomeen is namelijk de imperfectie van de mens. (Bijna) alle personages die Klune in zijn boeken beschrijft hebben specifieke tekortkomingen. Hij deinst er niet voor terug om een hoofdpersonage onaangenaam of zelf onvriendelijk over te laten komen. Iets wat de boeken dus uiterst realistisch maakt, want zo is het in het echte leven in principe ook. Dit zorgt er waarschijnlijk voor dat veel lezers zich met een specifiek personage kunnen identificeren, maar hij gaat er ook een grote uitdaging mee aan. Als lezer kun je een bepaald personage daarom wellicht niet goed uitstaan en dat was bij mij ook het geval. Ik had er minder moeite mee bij Het weeshuis in de azuurblauwe zee, wellicht ook om dat het onderwerp van dat verhaal me meer aansprak.

Dan vindt er een verandering plaats. De wellicht slechtere kanten van een personage zijn een sleutelonderdeel in het verhaal. Naarmate dat het personage meerdere confrontaties aan is gegaan, vindt er langzaamaan een verandering plaats. Hoe die eruit ziet is niet te voorspellen, zeker in een fantasievol maar toch realistisch verhaal als dit. Klune kan wat dat betreft de grens tussen realiteit en fantasie enorm goed laten overlappen. Want ondanks dat je weet dat wat je leest niet echt kan gebeuren, lijkt het zich gewoon voor je neus af te spelen alsof het normaal is.

Het is onze taak om ze te laten inzien dat het leven meer is dan het in leven zijn. Het bestaat uit vele aspecten en gaat door, ook na de dood. Het is mooi, zelfs als het pijnlijk is.

Er worden niet alleen grenzen opgezocht wat betreft de eigen(aardig)heid van personages hun tekortkomingen als wel hun sterke kanten. Dit boek gaat over de dood en dat kan voor sommige lezers een vrij heftig onderwerp zijn. Ook hierin worden taboes niet zomaar uit de weggegaan, er wordt eerder over gesproken alsof het de normaalste zaak van de wereld is, en dat is in principe ook zo. Maar de dood komt op verschillende manieren en daarom is de triggerwarning aan het begin ook geen overbodige luxe.

De schrijfstijl voelt soms wat langdradig, maar dat komt wellicht ook doordat de hoofdstukken vrij lang zijn. Wat de verhaallijn betreft, daar is weinig over op te merken. Het is altijd maar de vraag waar het verhaal naartoe gaat, want het concept is uiterst origineel en er zijn ontelbare mogelijkheden. De dialogen zijn pakkend en met zo nu en dan een vlaagje humor worden de harde kantjes wat zachter. Er zit dan ook een fijne afwisseling tussen gebeurtenissen, dialogen en zo nu en dan een filosofisch element.

Het gefluister achter de deur is een uiterst origineel concept met ontelbare mogelijkheden.