Boeiend en wonderbaarlijk concept dat krachtig is uitgewerkt

Het Koninkrijk is een prachtig fantasy-pretpark waar mensen naartoe kunnen komen voor geluk, vrijheid en bijzondere wezens. Ana is een van die wezens, een Fantasist. Ze is een andriod-prinses die de bezoekers begeleidt, ondersteunt en al hun wensen tegemoet komt. Als ze Owen ontmoete, een onderhoudsmedewerker in het park, merkt ze dat ze haar programmering voorbij gaat. De gevoelens, gedachten en ondernemingen zouden niet mogelijk moet zijn, maar toch voelt Ana zich aangetrokken tot Owen. Er gebeuren steeds meer opmerkelijke en vreemde dingen in het park en niet veel later wordt Ana beschuldigd van de moord op Owen. Camerabeelden en haar gps-signalen geven aan dat ze op het moment van de moord bij Owen aanwezig was. Tijdens de rechtszaak, waarin getuigenissen worden afgelegd en Ana wordt ondervraagd, komt langzamerhand de waarheid naar boven.

In de eerste hoofdstukken wisselen heden en verleden zich af, in combinatie met hoorzittingen, opnames en ondervragingen. Dit werkt in het begin niet geheel bevorderlijk om in het verhaal te komen, maar na verloop van tijd leer je deze tijdsprongen beter begrijpen. De manier waarop het pretpark, het Koninkrijk neer wordt gezet is uiterst zorgvuldig. Met alle hightech ontwikkelingen, prachtige omgevingsfactoren en de wezens die erin leven. En ook al weet je vanaf het begin dat het Koninkrijk een illusie is, een geprogrammeerd en opgebouwd pretpark om mensen te vermaken, doordat je het door de ogen van Ana beleefd, begin je er op een gegeven moment met andere ogen naar te kijken. Gaande het verhaal merk je dat Ana soms anders denkt of anders doet dan de andere Fantasisten en dat is natuurlijk het moment waarop dingen gaan veranderen. Maar doordat de ondervragingen en rechtszittingen door het verhaal heen geweven zijn, weet je af en toe al wat er gaat gebeuren voordat het gebeurd was. Dat was niet geheel bevorderlijk voor het verrassingselement. Maar daar heeft Jess Rothenberg iets op gevonden.

Want ook al denk je dat bepaalde onderdelen goed in elkaar passen, blijkt niet alles te zijn zoals het verhaal doet vermoeden. Doordat er vanuit verschillende perspectieven getuigenissen worden afgelegd blijf je als lezer maar gissen naar wat er nou eigenlijk gebeurd is. En tot een heel stuk verder in het verhaal, blijft dit redelijk vaag en blijven sommige vragen onbeantwoord. Terwijl het verhaal groeit, Ana zich verder ontwikkelt en er steeds meer vreemde maar ook gruwelijke gebeurtenissen plaatsvinden, lijkt het op de een of andere manier soms alsof je van bovenaf op je eigen leven neer kijkt. Hoe de auteur dat voor elkaar heeft gekregen is een raadsel, maar dat getuigd van een uiterst zorgvuldige schrijfstijl en een goede vertaling.
De personages daarentegen zijn, op Ana na, af en toe wat vaag. Tijdens het lezen merk je dat ze geheimen achterhouden, meer weten dan Ana en deze kennis niet of niet gedeeltelijk met haar delen. Hierdoor blijft het nog wat langer gissen, soms wat langer dan gewenst. Maar door de afwisseling met de ondervragingen, camerabeelden, etc. worden je gedachten weer een andere kant opgeleid en denk je binnen een paar regels weer heel ergens anders aan.

In hoeverre is menselijkheid na te bootsen? Wanneer is iets echt of wanneer is iets alleen maar fictie? Dit zijn vragen die je gedurende het verhaal bezighouden. Maar ook: wat is er nou daadwerkelijk gebeurd en hoe loopt dit af? Het is een verhaal dat je zal boeien en in zijn ban houdt, ook nog nadat je de laatste bladzijde hebt omgeslagen en op zoek gaat naar een nieuw boek om te lezen.

Dit verhaal is ontzettend boeiend en houdt de lezers tot de laatste bladzijde in zijn ban. De goede schrijfstijl en het wonderbaarlijke concept dat krachtig is uitgewerkt zet een zeer bijzonder verhaal neer. En een vervolg is niet geheel uitgesloten.