Mooie schrijfstijl vol emoties

De titel doet vermoeden dat dit een licht en luchtig verhaal is. De uitnodigende cover met een sfeerbeeld van Noorwegen sluit daar ook bij aan.
Maar niks is minder waar, het is misschien wel het streven van het hoofdpersonage want ze heeft op jonge leeftijd al heel wat voor haar kiezen gekregen en hoopt dat mettertijd alles wat lichter zal worden…

Ylva heeft als jonge twintiger een bijzonder traumatische ervaring achter de rug. Na het overlijden van haar moeder blijft ze alleen achter en besluit ze om een willekeurige bus te nemen richting nergens. Het maakt haar eigenlijk niet uit waar ze terecht komt.
‘Weglopen kun je alleen als je ergens thuishoort, weet Ylva. Ze is geen wegloper, maar een reiziger.’
Doelloos en ontheemd komt ze terecht bij een 40-jarige boer en daar lijkt ze haar evenwicht terug te vinden. Ze vinden ook elkaar en als blijkt dat Ylva zwanger is wordt dat evenwicht danig verstoord. Wat volgt is een hartverscheurend, kwetsbaar, dramatisch en krachtig verhaal dat je verweesd en vermoedelijk in tranen, achter laat.

Het verhaal speelt zich af in twee duidelijke tijdlijnen tussen 2012 en 2022.

Janke Reitsma heeft me geraakt met haar inlevende verhaal, je gaat als het ware mee op pad met Ylva en naar het land en de ooien met Jakob. Het verhaal neemt meteen een stuk ruimte in je hart en Ylva en Jakob zullen daar ook nog wel even blijven wonen.
Dit is zo’n boek dat je niet snel zal vergeten en de zin ‘knip het uit je herinnering’ is hier duidelijk niet van toepassing.

Het drama, de liefde, het moederschap, het verlies, het berouw en de kracht om het licht terug te vinden…

Dank je wel, Janke voor dit prachtige verhaal, de mooie zinnen en de treffende beschrijving van emoties die niemand ooit wil meemaken…

Het enige wat mij nog rest is om dit van harte aan te bevelen.
Ga het lezen lieve mensen, het is zo mooi!