Waardevol relaas voor zij die achterblijven.

Trigger-waaschuwing ***zelfmoord***

‘Dit boek schrijf ik mede omdat ik zelf destijds zo’n boek had willen lezen, over het verdriet van de achterblijvers.’

Bovenstaande zin vat dit boek eigenlijk al samen. Matteo B. Bianchi schrijft, twintig jaar na de zelfmoord van zijn ex-partner, de beleving van zijn verdriet van zich af. Een waargebeurd verhaal, niks fictie, de harde realiteit…

Waarom besluit iemand om zelfmoord te plegen? En waarom is er alleen maar aandacht voor preventie? Waarom wordt er niet voor de overlevenden gezorgd?

Vooral die laatste vraag is waar dit hele boek om draait. Matteo gaat in gesprek met hulpverleners, mediums, gespreksgroepen, andere mensen die ook deze pijn ervaren hebben, om zich een weg te banen door het onmetelijke verdriet dat hem overkomen is. Het is een proces waar hij door moet om het te overwinnen. Het is een fragmentarisch boek, hij noemt ze zelf scherven die bedolven liggen en al schrijvend probeert hij orde te scheppen in het puin van zijn geest. Het is geen dagboek maar alles in het boek is waar.

Openhartig vertelt hij hoe hij geworsteld heeft met zijn gevoelens, de haat jegens zijn ex-partner om hem dit aan te doen maar tegelijkertijd de liefde die hij voor hem voelde. Het verscheurt hem en als lezer blijf je er niet onverschillig bij. Dit boek is duidelijk recht vanuit zijn hart geschreven.

Het boek beschrijft gevoelens en ervaringen die je niet voor mogelijk houdt. Als je er nooit eerder mee in contact kwam, is dit een eye-opener en voor diegenen die het wel al meemaakten zal het heel herkenbaar aanvoelen.
De eenzaamheid die als een groot zwart gat op je af komt…
Het schuldgevoel dat je overvalt als het je overkomt want ja, er is toch wel altijd iets wat je had kunnen doen om het te voorkomen…

Ik kan me zomaar voorstellen dat dit boek helend kan werken. Hoe verhelderend kan het zijn om dingen in een ander licht te bekijken? Maar het is vooral een betoog om niet alleen te werken aan zelfmoordpreventie maar ook om te denken aan de achterblijvers. Zij zijn diegenen die vaak verweesd én verdrietig achterblijven.

Het boek is prachtig vertaald door Manon Smits.

Ik nam zoveel screenshots van verschillende stukken, Daarom dat ik hieronder graag nog wat stukken deel:

‘Alleen wie er zelf doorheen gaat, snapt het. Alleen wie er zelf doorheen gaat, weet.’ (p.33)

‘Mijn onderbewustzijn verschaft me willekeurige beelden van levens die ik niet heb geleefd. Ik voel me zo vreselijk dat ik denk dat ik het niet overleef.’ (p.38)

‘Er is een vóór en een na het verdriet.
Voorheen was ik een heel ander mens.
En ik zal altijd blijven twijfelen of mijn echte ik nou de zorgeloze jongen van toen was, of de gecompliceerde volwassene die daarna kwam.’ (p.90)

‘Verdriet blijkt een plek te zin die we geen van allen kennen, tot we er terechtkomen.’ Joan Didion, The year of Magical Thinking. (p.92)

‘en die onuitgesproken vraag, die niemand hardop stelt, maar die je onverbiddelijk tussen de regels door opvangt: waarom heeft hij het gedaan? De enige echte vraag, de vraag waarop je zelf ook nooit een antwoord zult kunnen geven.’ (p.111)

‘Misschien hebben we allemaal een grens. Ik had de mijne bereikt. Als ik verder ging, was er alleen nog maar de afgrond. Dan zou ik nee zeggen tegen het leven.’ (p.263)

‘Ik voel enkel heel veel liefde voor hem, en ik heb er vrede mee. Totale vrede. Ik heb hier ontzettend veel van geleerd. Het klinkt misschien absurd maar het was ook een gelegenheid om te groeien.’ (p.270)

‘Aan het idee, wat voor sommigen onbegrijpelijk zal zijn, dat een drama als een suïcide kan worden opgevat als een kant tot groei en ontwikkeling.’ (p.271)

‘Dat ik zijn sterfdatum ben vergeten is geen tekortkoming, maar een verovering.’ (p.279)

‘Ik weet nog dat ik dacht: er zal nooit een moment komen dat ik er niet aan denk. En ik had gelijk. En ik had ongelijk.’ Amy Hempel, Cloudland (p 280)

‘Los van het traject en de manier waarop het wordt afgelegd, blijft dit de essentie: op een gegeven moment moet je jezelf gunnen om door te gaan. Je moet jezelf vergeven.’ (p.283)