Een spannend boek vol problemen en geheimen

De voorbije zomer luisterde ik ‘Alaska’ en ‘Gips’ en las ik ‘Haaientanden’ van Anna Woltz.

Omdat ik zo genoten had van deze titels, keek ik enorm uit naar het verschijnen van ‘De spin en de sleutel’. Dus toen die arriveerde moest ik ‘em gelijk lezen natuurlijk.

De titel verraad niks, nada, nothing en kwam me wat vreemd over. De achterflap blijft ook oppervlakkig en een beetje vaag, dus de verrassing moet dan wel ín het boek zitten natuurlijk.

Én of het dat deed…

Dit verhaal wordt verteld vanuit de perspectieven van Elena en Atlas. Twee pubers die elkaar nog niet kennen (en ook dat lijkt precies wel een terugkomend thema in de boeken van Anna Woltz).
Knap hoe ze steeds weer heel geloofwaardig belangrijke thema’s op de kaart weet te zetten. Sterker nog, ze doet dat met een fijne dosis humor die het geheel een lichtheid geven waardoor alles wat zwaar aanvoelt, tóch goed lijkt komen.

Eigenlijk wil ik ook niet zo heel veel kwijt over dit boek want het is juist fijn om het te lezen zonder te weten wat er precies allemaal te gebeuren staat.

Elena heeft een social media break nodig en gaat een hele maand logeren bij het nieuwe gezin van haar tante. Niet dat ze daar op zit te wachten maar ze kan nergens terecht terwijl haar moeder naar een yoga retraite in Indië is.
Haar tante heeft long covid en daardoor kan ze niet heel veel bijdragen aan het wel en wee binnen het huishouden.
Haar nieuwe vriend Ivar en zijn twee kinderen, Atlas en Kennedy, hebben ook elk hun redenen om te zijn hoe ze zijn en communiceren komt duidelijk niet vanzelf. Ze gaan ieder op hun eigen manier om met hoe het leven gelopen is.

Voor Elena is het in ieder geval wel duidelijk: weg met de geheimen en ze pleit voor een open communicatie.
Maar dat loopt misschien niet op de manier die ze zelf in gedachten had…

Een warm boek over familie, rouw, viral gaan, preppen, long covid maar vooral ook over jezelf mogen zijn.

Het boek liet me niet onberoerd, ik kan het warm aanbevelen en swipe zeker ook even voor mijn mooie zinnen verzameling.

Het mooie omslag is van Roald Triebels.