Een familie tragedie over hoop, liefde en eenzaamheid.

‘Gemis’ gaat over de zesjarige Justus die op een winternacht in 1973, flarden van een felle ruzie tussen zijn ouders opvangt. Een dag later is zijn lieve moeder verdwenen en blijft hij ontredderd achter met zijn vader die eist dat hij nooit meer over zijn moeder spreekt. Dat is nogal wat voor een zesjarige want de band met zijn moeder is hecht en plots is die zekerheid weg en mag hij er niet naar vragen noch erover spreken.

Hij wordt grootgebracht door zijn vader met de hulp van Tanteoma en oom Adriaan, de zus en broer van zijn vader.
Hij ziet enorm af van het gemis. Dat uit zich fysiek en mentaal en vooral voor het laatste is weinig aandacht thuis en het leven gaat gewoon door alsof zijn moeder nooit bestaan heeft.

De wraak van zijn vader op zijn moeder blijkt groter dan de liefde voor zijn zoon. Ook zijn Tanteoma en Oom Adriaan volgen de wens van zijn vader, ook al zijn ze het er niet mee eens. Zijn wil is wet.
Soms kwam er een tijdelijke stiefmoeder in beeld en moest Justus zich allerlei nieuwe gewoonten eigen maken. Hij schikte zich in zijn lot en hield zich afzijdig.

Op school is Justus een kind dat zich makkelijk aanpast en vooral zijn best doet om niet op te vallen. Op een dag ontmoet hij op het schoolplein Mario, wiens ouders een Italiaans restaurant hebben en bij wie hij ook kind aan huis wordt. Mario wordt zijn enige en beste vriend.

Her en der vangt hij thuis woorden op tijdens gesprekken tussen zijn vader en diens zus en/of broer. Hij weet niet wat deze betekenen, want hij krijgt de context niet mee. Op latere leeftijd krijgen deze woorden meer betekenis en begint voor Justus een zoektocht.

Hoe het verder gaat kan je best zelf lezen want ik wil geen spoilers geven.

Het boek volgt een tijdlijn en beschrijft het gemis vanaf het ogenblik dat de moeder van Justus weggaat in 1973, de zomer van 1976 en 1978, het voorjaar van 1981 en het najaar van 2001.
Het is boeiend om het personage te ‘zien’ (op)groeien in de verschillende fases van zijn leven. Hoe sommige gevoelens nooit weggaan en impact hebben op de rest van Justus’ leven.

Je voelt het gemis, het verdriet, de onzekerheid, de eenzaamheid, de kwetsbaarheid en de onmacht van Justus op de pagina’s.
Het boek is met een erg warme pen geschreven want zo’n groot gemis op zo’n mooie manier beschrijven is niet voor iedereen weggelegd.

Hoe graag je ook de draad terug zou willen opnemen waar je ‘m achtergelaten hebt, het is niet eenvoudig, want als er jaren gepasseerd zijn, is er ook veel gebeurd waar je geen notie van hebt.

Dat vormt je als mens en het doet je stilstaan dat elke belangrijke beslissing die je als ouder maakt, impact kan hebben op je kind(eren) en jezelf.

Op 160 pagina’s is een tijdspanne van bijna 30 jaar verwerkt, het voelt alsof je binnendringt in het leven van Justus en eigenlijk wil je hem gewoon een warme, dikke knuffel geven. Een familie tragedie maar ook een verhaal over hoop, liefde en eenzaamheid.

Het deed wat met mij dit boek.

Ik ga het nog even laten bezinken en ga het later zeker nog eens lezen want het is heel gelaagd en ik wil precies niks missen.

Dank u, Diane Broeckhoven, uw 50ste roman is zó droef maar zó schoon.<3

Oh en las jij al ooit ‘De buitenkant van meneer Jules’, ook van Diane Broeckhoven?
Zeker doen want dat is ook echt een pareltje in de literatuur.