Heerlijk traag

Kind van Ibiza verscheen oorspronkelijk onder de titel Een Eigen Eiland. Met een andere voorkant ook, waar nog sporen van terug te vinden zijn in het dankwoord achteraan, waarin de auteur de gefotografeerde personen op de omslag dankt. Die blijken echter niet op de nieuwe omslag te staan. Slordigheidje van de uitgeverij, maar dat kan ook gezegd worden van de verandering van titel. Een Eigen Eiland past zoveel beter bij dit boek.
Hoofdpersoon is Marianne, een jonge vrouw, een meisje haast nog, ongeveer zeventien jaar oud, misschien zelfs nog iets jonger. Haar vader is Engelsman en zit in de gevangenis. Haar moeder is Nederlandse en woont op het nabijgelegen eiland Formentera en is vooral bezig met zichzelf. Marianne zelf woont op Ibiza in het huis van haar vader. Het is 1987. Binnen het landschap van Ibiza, dat de schrijfster treffend en gedetailleerd beschrijft zoals een outsider dat nooit zou kunnen, volgen we Marianne gedurende een negental maanden. In die negen maanden gebeurt er niet heel veel. Marianne toert rond op haar brommer, feest zich voortdurend dronken, high of allebei, wordt stiekem verliefd op een Guardia Civil en kibbelt met haar moeder. Het huis van haar vader zal bovendien verkocht worden en ze moet op zoek naar een andere woonst. Deze scenes volgen elkaar repetitief op en ondertussen neemt de lezer een steeds diepere duik in de intrieste wereld van een eenzaam meisje op zoek naar warmte en ouderlijke liefde die ze al heel lang niet meer gekregen heeft.
Wie houdt van spanning en boeken waarin veel actie voorkomt, zal enkel het repetitieve van de scenes zien en zal dit boek maar niets vinden. Wie heerlijk traag voortkabbelende boeken, waarin de variatie vooral te vinden is in de beschrijving van de innerlijke leefwereld van de personages, kan appreciëren zal echter ontzettend genieten van dit boek. Alhoewel het boek voortdurend somber van toon is en het aantal mooie momenten op één hand te tellen is, schetst Esther Ending een zeer rijk beeld van Marianne in een vlotte, meeslepende stijl die niet geheel zonder humor is. Het verhaal van de inhaalkip deed me in lachen uitbarsten en ook van een kat die de naam Stripfiguur krijgt, kon ik de humor smaken. Verder zou je Marianne tegen je aan willen drukken en haar vertellen dat het allemaal wel beter wordt, ooit. Zo'n soort boek is het. Top!