Minder pakkend dan de eerdere delen

(Recensie voor Fantasywereld)

Veel verhaallijnen
Waar Zeis zich nog vooral op Citra en Rowan richtte, liet het vervolg Cumulus een grote verscheidenheid aan personages aan het woord. In Donder breidt dat zich nog verder uit. Dit zorgt er niet alleen voor dat je je aandacht erbij moet houden, maar ook dat je je soms afvraagt of alle scènes wel zo nodig zijn. Met meer dan 600 bladzijden is het een dikke pil geworden. Er zijn zoveel verhaallijnen dat ik denk dat sommige best wel geschrapt hadden kunnen worden. Waar de invalshoeken in het vorige deel verrijking opleverden, had ik nu het gevoel dat er te veel zijlijntjes waren. De perspectieven wisselden elkaar snel af en werden soms juist afgekapt op momenten waarop er wat aandacht aan emoties besteed had kunnen worden. Er werd nogal snel voorbijgegaan aan de momenten die een emotionele impact op de personages hadden, waardoor het verhaal me veel minder greep dan in de vorige twee boeken. Ik kreeg de indruk dat de auteur iets te veel wilde vertellen; dat er te veel lijntjes waren uitgezet die nu weer mooi bij elkaar moesten komen.

Niet helemaal overtuigend
Het verhaal zit over het algemeen goed in elkaar en het concept van de zeisen blijft intrigerend. Waar in deel 1 en 2 de meeste zeisen nog een moreel kompas hadden, slaat dit in het derde deel helemaal om. Helemaal overtuigend vond ik dat niet. Zeis Goddard, een flinke heethoofd, heeft de macht naar zich toe getrokken, maar het was gek dat anderen er zo gemakkelijk in meegingen, juist omdat hij behalve zijn temperament niet heel veel kwaliteiten laat zien. Eerder werden de zeisen toch neergezet als intelligente mensen die een streng selectieproces hadden doorstaan.

In dit deel was een grotere rol voor de tonisten weggelegd – een groeiende, religieuze sekte. De vele verschillende variaties kwamen uitgebreid aan bod, evenals de ontwikkeling die deze groep maakte. Bepaalde gebeurtenissen werden uitgelicht en daar werd – eeuwen later – een religieuze interpretatie van gegeven, die ook nog eens werd becommentarieerd. Zelf vond ik deze wel leuk om te lezen – het liet je ook nadenken over hedendaagse religies en hun interpretaties – maar het voegde niet écht iets toe aan het verhaal zelf.

Conclusie
Donder is minder pakkend dan zijn voorgangers. Er zijn minder plottwists, het verhaal is minder spannend en de personages hebben minder diepgang. Dat neemt niet weg dat ik van het verhaal heb genoten. Het is een goede afronding van deze originele trilogie – met wat snoeiwerk had alleen een krachtiger verhaal neergezet had kunnen worden. In dit geval geldt ‘less is more’ zeker.