Een vrij gemiddeld verhaal

De proloog – die zich een decennium voor de rest van het verhaal afspeelt – trok me al meteen in het verhaal. Ik kreeg meteen een zwak voor de onzekere Liam en de auteur wist zijn gevoelens goed over te brengen. Na de proloog springen we tien jaar verder in de tijd en is het duidelijk dat de tijd Liam geen goed heeft gedaan. Hij heeft de nodige trauma’s doorgemaakt en Kade – zijn enige vriend op wie hij een oogje had – blijkt hem direct na de proloog de rug te hebben toegekeerd.

De reden daarvoor vond ik een beetje cliché en niet zo sterk; ik had daar meer van gehoopt. Hoewel Liam hem gelukkig niet meteen vergaf, vond ik wel dat ‘hun tweede kans’ erg vlotjes verliep. Naast de romantische lijn, kampt de meermensen-gemeenschap met allerlei mysterieuze problemen die de hoofdpersonages willen doorgronden. Dit gaf iets mystieks aan het verhaal.

Wat ik verfrissend vond, was dat de mensen en de meermensen naast elkaar leven – in de meeste verhalen stuit een mens op het meermensenbestaan en moeten ze dat voor de mensen geheim zien te houden. Russo’s benadering was dus lekker origineel. Ik vond de achtergrond van de meermensen ook heel tof. Door hun lange bestaan had ik wel wat moeite met hun toch wel primitieve bestaan, het voelde een beetje alsof het volk daardoor tekort werd gedaan.

‘Scars like stars’ was een leuk boek. De personages waren wat gemiddeld, de spanning en de plottwists ook. Drie sterren dus: niets in het verhaal sprong er echt voor me uit, maar het is ook zeker geen slecht verhaal.