Origineel, vlot en hier en daar iets voorspelbaar

In droomwandelaar kan Finna tijdens haar dromen naar andere plekken reizen en zo in contact treden met de mensen daar. Verwondingen die ze daar oploopt, zijn echt en daardoor ontstaan er spannende situaties. Het fenomeen van droomwandelen maakt het boek origineel. Het leuke is dat het op een hele natuurlijke manier aan de lezer wordt geïntroduceerd, doordat je samen Finna haar gave ontdekt.

Het verhaal wordt in een prettig tempo verteld. Er wordt heel wat afgereisd zonder dat dit gaat vervelen. Er zijn genoeg actiescènes en andere verrassingen, maar deze komen niet in zulke getale voor dat het een overkill wordt. Wel is het verhaal hier en daar wat voorspelbaar, wat ten dele te wijten is aan de hoofdstuktitels. Deze verklappen soms iets te veel, zodat je wel kunt schatten welke richting het verhaal op gaat.
​
Aurora schommelt een beetje tussen een Young Adult en een jeugdverhaal. Het taalgebruik is wat simpel en vooral in de eerste helft van het boek zijn er veel korte zinnen. Door de manier waarop er wordt gescholden (“Bij Thors ranzige oorharen”) lijkt het boek ook bestemd te zijn voor iets jonger publiek dan ik verwacht had. Gaandeweg ben ik hier toch aan gewend geraakt en zat het de verhaalbeleving niet meer in de weg.

Finna is een personage waarin je je makkelijk in kunt verplaatsen. Ze is lekker pittig, maar is absoluut niet onaantastbaar (zoals je weleens tegenkomt zodra de held van het verhaal een vrouw is). Ze is kwetsbaar en heeft duidelijk haar tekortkomingen. Wel klinken haar gevoelens af en toe als een herhaling, zo breekt haar hart zeker drie keer ‘in duizend stukken’. Daarnaast gebeuren er een paar heftige gebeurtenissen die mij niet genoeg aangrepen doordat Finna er iets te luchtig mee omsprong. Wellicht komt dat ook doordat het beoogde leespubliek net iets jonger is dan verwacht.
Op het gebied van personages zijn Finna’s dierlijke metgezellen een erg leuke toevoeging. Ze lieten me vaak grijnzen. Mu de raaf, Loki de wolf en Donder het paard hebben een uitgesproken mening terwijl ze het merendeel van de tijd niet kunnen spreken. Wel heb ik het gevoel dat haar menselijke metgezellen minder goed uit de verf komen. Deze karakters blijven een beetje vlak en hun beweegredenen zijn niet altijd even duidelijk.

Aurora is een afgerond verhaal. In de epiloog wordt echter wel een opzet naar een tweede deel geschetst. De Noorse mythologie speelt zeker een rol en ik hoop daar in het volgende deel nóg meer van te gaan proeven. Ik ben benieuwd hoe Finna’s gave zich gaat ontwikkelen en welk probleem of gevaar daarmee in het leven wordt geroepen.