Een boek om over na te denken.

“ Echo “ geschreven door Nico De Braeckeleer.
Op de cover staat de echo van een foetus en zou aan iets moois moet refereren maar dat gevoel krijg ik er niet bij.

Caitlin is negenentwintig jaar, van beroep illustratrice en woont al jaren samen met haar grote liefde Afram.
Samen dragen ze het grote verdriet van hun sterrenkindje Yarno met zich mee en dat zet de relatie wel eens onder druk.
Hun wens om nog een keer zwanger te raken is heel groot en
dat gaat niet zonder slag of stoot.
Voor een opdracht komt zij in een oud huis terecht en direct heeft zij een niet pluis gevoel maar kan er niet de vinger op leggen.
Wat er dan gebeurt gaat je bevattingsvermogen ver te boven en Caitlin komt terecht in een bodemloze spiraal.
Zij gaat door wervelstormen van angst, black-outs en onzekerheden en als lezer wordt je daar stapje voor stapje in meegezogen, je hebt volop twijfels maar ook empathie voor Caitlin.
Na een heftige strijd vallen heel langzaam de puzzelstukjes de goede richting op en het plot wat dan volgt is eigenlijk niet goed te beschrijven en zorgvuldig opgebouwd.
Het zijn korte hoofdstukken, de schrijfstijl is prettig en het blijft tot het laatst je aandacht vasthouden. Veel diepgang en menselijke emoties zoals : rouw, angst, hoop en liefde.
Een psychologische onderlaag waarin je o.a leest hoe het menselijk brein onder stress kan functioneren.
Ik heb mij tijdens het lezen wel een aantal keren afgevraagd, hoe verzin je dit als auteur.
Als dan alles goed op zijn plek valt heb je genoten van een geweldig boek wat nog lang in je hoofd blijft nazinderen.