Ongrijpbaar

Samen alleen.
Is de debuutroman van Nico Torrenga.
Rick van Duren heeft het na zijn scheiding en het overlijden van zijn dochtertje Zoë heel moeilijk en functioneert daardoor niet echt goed.
Als dan zijn pleegmoeder Helena komt te overlijden en Rick het huis moet ontruimen vind hij foto’s en brieven waardoor zijn trieste jeugd in alle hevigheid terugkomt. Gek genoeg zijn dat flashbacks die regelmatig in zijn nachtmerries bovenkomen waar hij geen vat op krijgt. Zelfs foto’s lijken op zijn overleden dochtertje, wat is hier aan de hand ben ik gek aan het worden, hij weet het niet.
Naar aanleiding van de gevonden papieren besluit hij naar Normandië te gaan om dit allemaal uit te zoeken.
Waar hij dan in terechtkomt is met geen pen te beschrijven, de spanning is voelbaar en tevens ongrijpbaar.
Langzaam maar zeker komen steeds meer situaties uit zijn vroege jeugd bij hem terug en deze zijn echt gruwelijk en als lezer ben je daar getuige van.
Het zijn korte hoofdstukken waarvan een aantal cursief is gedrukt deze zijn voor mij een verhaal in een verhaal.
Het boek begint met een proloog waarbij je toch wel even moet slikken en omdat er zoveel in het boek gebeurt moet je goed bij de les blijven. Er zijn een aantal personages die je moeilijk een plekje kunt geven waardoor het soms chaotisch lijkt maar langzaam maar zeker vallen er steeds meer puzzelstukjes op zijn plaats het plot is niet voorspelbaar en de spanning tot het einde voelbaar.
De cover is intrigerend en daardoor wil je het boek graag lezen.

Dit boek zal ik niet snel vergeten