Fascinerende traagheid

Een merkwaardig en zeer fascinerend boek, totaal anders dan Delillo's 800 blz. dikke magnum opus Underworld. Dat boek staat bol van de gebeuretnissen en verhaallijnen, maar in Point Omega gebeurt ogenschijnlijk weinig tot niets. In twee scenes vertelt een naamloos personage over een tentoonstelling waar een erg vertraagde versie van Hitchcocks Psycho wordt afgespeeld: die film leidt daardoor tot een soort onthechtende meditatie. De rest van het boek gaat over de ook weer heel trage meditaties, gedachten en dialogen van drie tamelijk onthechte personages die zich afgezonderd hebben in (jazeker) een woestijn. De onpersoonlijke woeste verlatenheid is tamelijk symbolisch voor de kaalheid van de dialogen en gedachten van de personages. Hun zinnen zijn bijna zanderig kaal. En alles draait om het 'punt Omega', een toestand waarin alles zijn zin verliest. Dit lijkt een beetje op een door Zen-meditatie te bereiken leegte, maar het 'Omegapunt' dat Richard Elster (een van de personages) uiteindelijk bereikt is meer de leegte van een onbegrijpelijk verlies. En dat komt ook in de vorm van het verhaal terug. Er is een mysterieuze verdwijning, en er zijn (als ik het goed lees) enkele hints over wie verantwoordelijk zou kunnen zijn daarvoor en waarom, maar er is geen sluitende oplossing. Ook het verhaal loopt dus uit in een soort Omegapunt, een leegte, een niets. Dus gaat het verhaal om traagheid, meditatie, verlies en leegte. Afwezigheid van actie en zinvolle handeling staat voorop. De verhaalvorm is daardoor bijna ascetisch. Ik vond dat dus heel intrigerend allemaal, maar anderen misschien niet: wees gewaarschuwd!