Het leven noemen van Aisha Dutrieux

Heel knap geschreven! Wat voor de meeste mensen mogelijk als 'ongelooflijk' geïnterpreteerd zou kunnen worden, kan ik de auteur Aisha Dutrieux oprecht een groot compliment geven. Het is herkenbaar en raak geschreven. De signalen, de kenmerken. Het klopt! Ondanks dat dit boek een literaire roman is, is het juist heel realistisch. Ik zal dit uitleggen. Dit boek wilde ik al een lange tijd lezen maar omdat ik zelf een overlever ben van deze ernstige vorm van kindermishandeling Münchhausen by Proxy, oftewel: Pediatric Condition Falsification, heb ik er mijn tijd voor genomen. Ik vind het oprecht heel integer geschreven en confronterend tegelijkertijd omdat het vanuit het perspectief: Mira de moeder (de pleger) en de dochter Vera (het slachtoffer) geschreven is. Het bewust vergiftigen en ziek maken, het manipuleren en het afzonderen. Het verhuizen, het telkens opnieuw beginnen. Zeker als de moeder Mira werd doorzien door artsen en omstanders. Vera leefde afgezonderd. Dat het ook op psychisch vlak voorkomt, dat onderstreept de ernst. Ook de leugens waarin de pleger lijkt te geloven, het pathologisch liegen. Het is zo herkenbaar. Dit boek, dit verhaal, geeft een heel duidelijk beeld van hoe het in werkelijkheid kan gaan. Wat mij het meeste raakte: 'De witte wolk', dat staat voor het smoren met een kussen....toen deze verdrongen herinnering bij Vera ineens heel helder naar boven kwam, raakte me dat enorm.
Voor alle mensen die ook overlever zijn, het boek geeft veel herkenning maar neem je tijd het te lezen want het kan heel confronterend zijn. Ik geef 5 sterren als waardering voor dit pakkend verhaal....het is zeker een aanrader.
Graag zou ik nog wel willen benadrukken: MbP/PCF is geen ziekte, maar een ernstige en verborgen vorm van kindermishandeling waarbij vaak de kinderen, ook huisdieren en soms ouderen het slachtoffer kunnen zijn.
Lieve groet,
Nina