Onheilspad

Onheilspad

Je valt meteen midden in het verhaal als vier vriendinnen na een festival ‘s avonds midden in het bos vast komen te zitten op een smalle weg verspert door een auto, waar ze niet langs kunnen. Vera weet de spanning direct in het verhaal te brengen. De titel zegt dan ook genoeg “Onheilspad”. Gedurende het boek blijf je het onheil ook voelen.

“Die wonden helen wel, zeg ik wijzend naar mijn polsen. Of mijn hart ooit nog heelt, vraag ik me af.”

Door de verschillende perspectieven blijft het lang gissen wat er nou daadwerkelijk gebeurt is in het bos. Ik voelde continue een mysterieus tintje tijdens het lezen. Vera weet de spanning tot op het laatste moment vast te houden. Het was voor mij lange tijd onduidelijk wat er aan de hand is… echter kwam dat misschien ook omdat ik het einde toch ietwat onrealistisch vond.

Een sterk debuut en ik ben heel benieuwd naar meer!