De auteur heeft de woorden als een kunstenaar op papier gezet

Dit boek mocht ik lezen als lid van de lezersjury voor de Hebban Debuutprijs 2025.

Op de cover van Dezelfde maan is een cicade te zien. De auteur refereert regelmatig aan dit beestje terwijl de hoofdpersoon in deze roman worstelt met haar leven en met de keuzes die ze gemaakt heeft of juist niet heeft gemaakt. Dorien Dijkhuis is van origine dichter en dat is te merken aan de haast poëtische schrijfstijl van dit boek. De korte alinea’s en de beeldende zinnen lijken soms kleine gedichten.

Vanaf de eerste bladzijde wordt de lezer in het verhaal getrokken. Er is geen inleiding en daarom wordt van de lezer zelf gevraagd om te raden wie de ik-persoon is en waarom deze zich heeft teruggetrokken op een eiland. Er gebeurt niets, maar ondertussen gebeurt er wel heel veel in het hoofd van de ik-persoon. De vrouw kampt met liefdesverdriet en worstelt met levensbepalende keuzes die ze gemaakt heeft. Liefhebbers van taal zullen Dezelfde maan omarmen. Wie op zoek is naar een duidelijke verhaallijn komt bedrogen uit, want dat duidelijk verhaal met een begin en een eind komt er niet.

Lezers die dit boek zullen oppakken en het aantal bladzijden zien, moeten zich niet vergissen. Dezelfde maan is niet bedoeld om in een middagje uit te lezen. Op de zinnen moet gekauwd worden en ze moeten nog een keer herkauwd worden om ze echt door te laten dringen. Meer nog dan het verhaal is het de manier waarop de auteur als een kunstenaar de woorden op papier heeft gezet dat indruk maakt.