Pure poëzie

De ik-figuur in Drift zit erg met zichzelf in de knoop nadat ze is weggelopen bij haar vriend. De hoofdpersoon heet Bregje net als de auteur, maar op welke punten het verhaal autobiografisch is, laat de auteur een beetje in het midden. Het is lang onduidelijk waar dit verhaal naar toe gaat. Het is een liefdesverhaal, maar of het ook meer is dan dat is niet duidelijk. Bregje heeft Luc leren kennen op de middelbare school en toen is ook hun relatie gestart. Het verhaal wordt niet in chronologische verteld. Met flashbacks naar het recente verleden en het iets verder gelegen verleden komt de lezer meer te weten over het ontstaan van de relatie en de voortgang en, helaas, ook het einde ervan. Elk woord is heel bewust gekozen. Het boek kan alleen maar worden beschreven als pure poëzie. Toch is Drift heel toegankelijk geschreven en je wordt meegezogen in het verhaal. Doordat het zo vlot geschreven is, moet je bewust even stil staan bij de mooi gekozen woorden.

Eigenlijk komen er maar twee personen voor in dit boek; Bregje en Luc. Dit maakt dat je helemaal in het hoofd van Bregje terecht komt. De dagboekfragmenten en het boek ‘De welp’ waarmee Bregje onlangs haar debuut gemaakt heeft, vullen Drift nog verder aan. Luc leek de liefde van haar leven, maar naarmate het verhaal vordert, blijkt de liefde toch niet zo perfect te zijn. Ze heeft zichzelf lang weggecijferd en compromissen gesloten. Dit begint haar op te breken, zowel fysiek als psychisch. Ze besluit voor zichzelf te kiezen en vlucht het huis uit en zwerft met haar rugzak door de Brusselse straten. Ze moet zichzelf weer zien te vinden. Alleen al door het prachtige taalgebruik is Drift echt een aanrader.