Vaag

De boeken van de gelauwerde, Engelse schrijver Jim Grace kenmerken zich door door fictieve steden, dorpen, planten, dieren, talen, drankjes en wat al niet. In welk deel van de wereld we ons bevinden blijft meestal onduidelijk, net als de tijd waarin het verhaal is gesitueerd.

Zo ook in Oogst waarin het verhaal van een klein plattelandsgehucht zich zou kunnen afspelen in het Engeland van de 17e eeuw. En dat is tegelijk mijn grootste probleem met dit boek dat door het boekenpanel van DWDD nota bene als tip van de maand werd verkozen.

Ik snap best dat Crace de bedoeling heeft een universeel probleem - vreemdelingenangst - te verbeelden, maar hij hanteert daarbij een plot die uitmunt in vaagheid. Weliswaar beschrijft de voormalige journalist het harde en bonkige boerenleven prachtig alsmede de feodale machtsverhoudingen uit die tijd, maar het blijft voortdurend gissen waar de personen uit verhaal nou precies mee bezig zijn en wat hun drijfveren zijn.

Het maakte het lezen van dit boek voor mij tot een worsteling, ook al schrijft Jim Grace nog zo mooi.

Oh ja, Bo Diddley zong ooit ‘You can’t judge a book by looking at the cover. Dat gaat voor dit boek zeker op. De uitgeverij koos voor een prachtige foto van Mike Disfarmer, die bekend stond om zijn portretten van gewone mensen in landelijk Arkansas , van de jaren 1920 tot en met de jaren 1950. Maar Oogst speelt zich zonneklaar in een totaal andere periode af.Een miskleun dus van uitgeverij De Geus en een doorzichtige verkooptruc.