Traag maar goed

Traag, maar goed geschreven boek. Debuutroman (2009) van Philip Meyer van wie ik eerder al de veel spannender western novel De Zoon las. Roest telt weinig dialogen, want Meyer hanteert veelvuldig de monologue interieur ook wel innerlijke monoloog genoemd. Dat is een verteltechniek die de gedachten, gevoelens en associaties van een personage weergeeft.

In dit geval gaat het om zes mensen: Billy Poe, een plaatselijke voetbalster, rauwdouwer en natuurmens. Zijn vriend Isaac Englisch, hoogbegaafd en wereldvreemd. Billies moeder Grace, Isaac’s zuster Lee en zijn vader Henry. En tenslotte sheriff Bud Harris met wie Grace een relatie heeft. Elk van die personages krijgt wisselend eigen hoofdstukken.

Dat is de redding van dit boek, want het verhaal ontwikkelt zich maar super langzaam. Het draait allemaal om een moord op een zwerver waarbij Billy en Isaac op de een of andere manier bij betrokken zijn. Wat het lezen van dit boek ook moeizaam maakt is dat Philipp Meyer regelmatig een staccato-achtige en associatieve schrijfstijl hanteert.

Bijna had ik het boek weggelegd, maar na honderd van de in totaal vierhonderd pagina’s kreeg het me te pakken. Wat het verhaal ook interessant maakt is dat het in het begin van deze eeuw in de zogeheten Rust Belt speelt. Die ligt in de staten Ohio en Pennsylvania waarin de jaren tachtig rampzalig veel staalfabrieken het loodje legden.

Gevolg: veel mensen raakten werkloos en trokken weg. Huizen en fabrieken raakten in verval en werden overwoekerd door de natuur. Dat is het decor waarin de mensen - ook nu nog - hun uitzichtloze leventje leven. Die sfeer wordt door Meyer razendknap beschreven, evenals de wanhoop van mensen die bij de laatste verkiezingen vooral op Donald Trump stemden. Die beloofde valselijk nieuwe banen en een terugkeer van de maakindustrie.