Lezersrecensie
Eenmeespelend, onvoorspelbaar verhaal
De proloog van het boek, schept al onmiddellijk zeer hoge verwachtingen. Een ongeval in de bergen. Als lezer word je gelijk geconfronteerd met een aantal vragen. Wat is er gebeurd, zullen ze het overleven. De toon is gezet en het boek heeft je in zijn greep.
Het boek speelt zich enerzijds af in de zomer van 1985, anderzijds in 2003. De auteur slaagt er op wonderbaarlijke wijze in om de verhaallijn van 1985 en die van 2003 naadloos in elkaar te laten overvloeien. Alleen al omwille van het verhaal op zich zijn deze 2 onlosmakelijk met elkaar verbonden, maar de schrijfwijze benadrukt dit nog meer. Het ene moment beschrijft de auteur het verhaal in 1985, het andere moment zit je weer in 2003. Maar dit gebeurt op zo een natuurlijke wijze, dat je jezelf steeds midden in het verhaal bevindt.
Je wordt meegesleurd in de emoties van de hoofdpersonages. Beetje bij beetje leer je hun onderlinge relaties kennen. Met mondjesmaat onthult de auteur wat ze samen hebben meegemaakt. Hierdoor word je als lezer helemaal in het verhaal gezogen. Steeds opnieuw kreeg je nieuwe aanknopingspunten. Dit brengt een stroom van gedachten met zich mee. Je zit aan het boek vast en het laat je niet meer los. Je wil echt achterhalen wat er nu eigenlijk echt gebeurd is in 1985 en waarom Sarah zo verbitterd is.
Het laatste hoofdstuk, dat zich in 2015 afspeelt, staat jammer genoeg, in schril contrast met de rest van het boek. Hierin wordt in één klap alle spanning weggehaald. Dit hoofdstuk komt over als een los aanhangsel. Jammer.
Het is een meespelend, onvoorspelbaar verhaal. Een mooie romance blijkt helemaal anders uit te draaien. Je wordt als lezer mooi op het verkeerde been gezet. Ik kijk uit naar de volgende misdaadroman van Koen D’haene.
Wees ook gewaarschuwd, wanneer je het boek hebt gelezen, zal je nooit meer op dezelfde manier naar muziek van Bruce Springsteen luisteren.
“Now those memories come back to haunt me, they haunt me like a curse” – Bruce Springsteen - The River.
Peggy Van Aert - Recensente De Perfecte Buren
Het boek speelt zich enerzijds af in de zomer van 1985, anderzijds in 2003. De auteur slaagt er op wonderbaarlijke wijze in om de verhaallijn van 1985 en die van 2003 naadloos in elkaar te laten overvloeien. Alleen al omwille van het verhaal op zich zijn deze 2 onlosmakelijk met elkaar verbonden, maar de schrijfwijze benadrukt dit nog meer. Het ene moment beschrijft de auteur het verhaal in 1985, het andere moment zit je weer in 2003. Maar dit gebeurt op zo een natuurlijke wijze, dat je jezelf steeds midden in het verhaal bevindt.
Je wordt meegesleurd in de emoties van de hoofdpersonages. Beetje bij beetje leer je hun onderlinge relaties kennen. Met mondjesmaat onthult de auteur wat ze samen hebben meegemaakt. Hierdoor word je als lezer helemaal in het verhaal gezogen. Steeds opnieuw kreeg je nieuwe aanknopingspunten. Dit brengt een stroom van gedachten met zich mee. Je zit aan het boek vast en het laat je niet meer los. Je wil echt achterhalen wat er nu eigenlijk echt gebeurd is in 1985 en waarom Sarah zo verbitterd is.
Het laatste hoofdstuk, dat zich in 2015 afspeelt, staat jammer genoeg, in schril contrast met de rest van het boek. Hierin wordt in één klap alle spanning weggehaald. Dit hoofdstuk komt over als een los aanhangsel. Jammer.
Het is een meespelend, onvoorspelbaar verhaal. Een mooie romance blijkt helemaal anders uit te draaien. Je wordt als lezer mooi op het verkeerde been gezet. Ik kijk uit naar de volgende misdaadroman van Koen D’haene.
Wees ook gewaarschuwd, wanneer je het boek hebt gelezen, zal je nooit meer op dezelfde manier naar muziek van Bruce Springsteen luisteren.
“Now those memories come back to haunt me, they haunt me like a curse” – Bruce Springsteen - The River.
Peggy Van Aert - Recensente De Perfecte Buren
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Peggy BooksWithBooks
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
