Zoveel hoofden, zoveel zinnen.

Gravrik Posten betreft de plaatselijke krant in het Zweedse Gravrik. Het is de werkplek van journalist Tuva Moodyson. Tuva is doof en afhankelijk van haar gehoorapparaatjes. Wanneer Lena, haar chef, meldt dat er een lijk in het Utgardbos is gevonden gaat Tuva op onderzoek. Zij rijdt met haar pick-uptruck naar het grote, uitgestrekte Utgardbos. Het ruikt daar naar pissebedden, rotte appels, slakken en een nat vloerkleed. Op de plaats delict aangekomen ruikt het nog sterker naar molm, oud blad en stilstaand water.

Daar bij een huis in het bos treft zij agent Thord Peterson aan. Nee, zij mag het huis niet betreden.
Achter het huis ziet zij twee ambulancebroeders met een brancard het bos uitkomen met in hun kielzog Gravriks politiechef Björn Andersson. In hun nabijheid loopt een lange atletische vrouw met haar haren in een pet gepropt. Zij heeft in haar handen een geweer. Tuva maakt kennis met de vrouw die Frida Carlsson blijkt te heten. Aan Tuva vertelt Frida dat zij tijdens het plukken van eekhoorntjesbrood in het bos een dode man heeft zien liggen en zij degene is geweest die onmiddellijk de politie heeft gebeld.

Freddy Malmström, zou het slachtoffer zijn. Zou deze moord, want daar lijkt het op, te maken hebben met eerdere in dat bos gepleegde Medusamoorden, vraagt Tuva zich af. Immers, evenals bij die moorden zijn bij Freddy ook de ogen verwijderd. In dat geval ligt er voor haar als journalist een verhaal te wachten, waarmee zij misschien carrière kan maken. Daar laat zij geen gras over groeien en gaat onmiddellijk aan de slag. Echter, haar verslagen in de krant worden niet door iedereen in dank afgenomen .

Tuva De jacht (2021) is geschreven door Will Dean. Wel knap, maar niet zo indrukwekkend, als op de cover staat vermeld.
Zoveel hoofden, zoveel zinnen. Dat blijkt wel uit de vele recensies die ik las. Nieuwsgierig geworden, toch maar gaan lezen. Je komt er snel achter dat Tuva doof is en gebruik maakt van gehoorapparaatjes. Maar over dat laatste woord struikelde ik elke keer wanneer ik dat las. Een beetje teveel gebruikt. De tekst komt soms warrig over, maar dat kan ook aan de vertaling liggen. Het verhaal kabbelt voort, maar komt aan het slot eindelijk op stoom, met een verrassende wending.