Soms liegen mensen omdat zij het leuk vinden.

Will (Wilbur) Trent is special agent bij het Georgia Bureau of Investigation Sara Linton is kinderarts maar in de praktijk werkzaam als patholoog-anatoom bij het GBI. Zij zijn net een paar dagen getrouwd en verblijven tijdens hun huwelijksreis op het vakantieoord McAlpine Familie Lodge dat al zeven generaties in het bezit is van de familie McAlpine. Een oord waarover Will had gedroomd om er ooit nog eens een keer te verblijven.

Terwijl Sara in haar blootje in een meer verblijft nodigt zij Will uit om ook bij haar te komen. Onwennig kleedt Will zich uit en komt bij haar. Dat dit wat met hun gevoelens doet hoeft niet uitgelegd te worden. Net op dat moment horen zij een luide kreet. Beiden kleden zich snel aan waarop Will wegrent en op zoek gaat waardoor dat geluid wordt veroorzaakt. Na zich door een moeilijk terrein te hebben geworsteld komt hij aan bij een paar huisjes waarvan er één in de brand staat. Will schroomt niet en betreedt met gevaar voor zijn leven dat brandende huis waarin hij niets aantreft. Wel in het meer. Daar ziet hij iemand drijven die hij herkent als Mercy McAlpine. Zij blijkt met meerdere messteken te zijn verwond en dat niet te overleven. De huwelijksreis voor Will en Sara komt daardoor in een ander daglicht te staan. Zij zetten zich beiden in om de dader van dit vreselijke misdrijf te vinden.

Eerder had Mercy binnen haar familiekring een flink meningsverschil gehad. Haar vader Cecil McAlpine had voorgesteld om de Lodge te verkopen om zodoende vele miljoenen te kunnen ontvangen. Tijdens het familieberaad had Mercy haar kont tegen de kribbe gegooid en gedreigd familiegeheimen te openbaren wanneer de verkoop door zou gaan. Het gevolgd daarvan zou betekenen dat de gevangenisdeur voor een aantal van hen wijd open zou gaan.

WAAROM WE LOGEN, geschreven door KARIN SLAUGHTER werd vertaald door Ineke Lenting en in 2024 uitgegeven bij HarperCollins. Het ontwerp van de cover is goed gevonden en vertoont een vlinder, waarvan het lijfje een vlindermes is. Het totale plaatje is een woordspeling tussen vlinder en vlindermes. Over de vlotte schrijfstijl valt niets op te merken. Ongetwijfeld is dat mede te danken aan vertaalster Ineke Lenting. Door veel onnodige rekkende passages komt het verhaal langzaam op gang. Maar op enig moment kreeg ik grip op het verhaal en was ik nieuwsgierig genoeg om het boek uit te lezen. Het slot is werkelijk verrassend.