Je moet dansen als de viool speelt.

Het was oom die zijn neef bij een lokale supermarkt tegenkwam. Hij noemde zijn neef Jong. Van oom kreeg Jong, die net afgestudeerd was, geen felicitatie maar wel een baan bij hem aangeboden bij de partijloods. Jong hoefde er niet over na te denken en nam die baan zonder contract, waarover zijn vader hem nog over aansprak, aan. Zo raakte de jonge net afgestudeerde Jong onverwacht in het bedrijf van zijn oom verzeilt. Een jongeman die, zoals het leek, er niet over nadacht om meer van zijn leven te maken.

Het verhaal speelt zich verder af op een afgelegen bedrijfsterrein. Op dat terrein staat een oude verveloze en met golfplaten afgedekte loods. Een loods die voor een winkel moest doorgaan maar eigenlijk een sterfhuisconstructie voor gedateerde spullen was. Het werd met een bord aangeduid als PARTIJLOODS. De eigenaar van deze loods is een man die “oom” wordt genoemd. Oom is een prima vent maar met een rauw randje. Hij kocht partijen spullen die in de loods werden verkocht. De spullen varieerden van suiker tot kattenbakkorrels. Oom nam hij het niet zo nauw met de uiterste verkoopdatum en al helemaal niet met de uiterste houdsbaarheidsdatum. Dat Jong daar werkzaamheden ver beneden zijn niveau moest verrichten deerde hem niet. Dat bleek wel toen Jong door oom aan het werk werd gezet door met een stickerapparaat de in de loods aanwezige spullen moest stickeren. Kort daarop mocht hij de artikelen bij de kassa met de klanten ook afrekenen. Die werkzaamheden bleef hij verrichten tot een onverwachte situatie plaatsvond.

SPROKKELAARS werd geschreven door MIRA ALUÇ en in 2025 uitgegeven bij Atlas Contact, Amsterdam / Antwerpen. Als deelnemer van een leesclub bij Hebban het ik het boek met genoegen mogen lezen.

Ik werd gegrepen door de eenvoud van het verhaal. Met Jong kun je als lezer medelijden hebben. Want ik vroeg mij af wat een afgestudeerd persoon met goede studieresultaten bewoog om in een loods stickers op spullen te plakken, rommel op te ruimen en de kassa te bedienen. Nee, het was niet tijdelijk. Jong bleef erin hangen. De auteur heeft het leven en werken in de loods mooi beeldend beschreven. Als lezer had ik het gevoel er zelf bij te zijn. Knap gedaan.

Over de cover: Op de foto staan twee mannen. De ene staat tegen een muur geleund en de andere staat bij een raam en rookt een sigaret.
De foto is bijzonder, want gemaakt door Mira Aluç zelf. Tijdens het schrijven van Sprokkelaars maakte ze foto’s met een analoge camera van gebouwen, spullen en dus mensen. De omslagfoto’s zijn twee stukadoors die toentertijd haar ouders huis verbouwden. Het is geen geënsceneerde foto, maar wel op het juiste moment genomen en past goed bij de dynamiek tussen Jong en Oom.