Lezersrecensie
All dead, all dead
Uitverkoren – Veronica Roth
Tien jaar na de gewonnen strijd van een ogenschijnlijk groepje doodgewone tieners tegen het Duister, proberen Sloane, Matt, Ines, Albie en Esther hun weg te vinden in een wereld die hen tot helden heeft gemaakt. Is de wereld voor altijd verlost van het kwaad, om zorgeloos te kunnen voortbestaan? Dan wordt er een beroep op hen gedaan.
Onze dochter is fan van de Divergent-serie en waarschuwt mij, voordat ik een letter van ‘Uitverkoren’ heb gelezen: ‘Je moet doorbijten, het begin is saai en langdradig. En dan wordt het te gek’.
Na tweehonderd pagina’s moet ik wederom aan haar uitspraak denken. Ik vind het verhaal nog altijd niet vernieuwend, nagelbijtend spannend of avontuurlijk. En saai en langdradig. Zou het wel komen?
Ik heb het gehele boek een verlangen gehad naar het verhaal dat niet werd verteld. Over de strijd tegen het Duister tien jaar voordat het verhaal begint. Omdat ik vermoed dat dit het verhaal is, dat mij het meest had geboeid.
Het verhaal wordt nu continue onderbroken door artikelen en verslagen om de lezer te informeren over alle zaken die al zonder mij zijn gebeurd. Ik vind het niet alleen verstorend, het haalt tevens de vaart volledig uit het verhaal.
Continue teruggrijpen op dat deel van tien jaar geleden, zonder het expliciet te maken, maakt dat het voor mij lijkt of ik het laatste deel van een serie zit te kijken, zonder eerdere seizoenen gezien te hebben. Versnipperd, verwarrend en teleurstellend, zijn woorden die niet horen bij ‘Uitverkoren’.
De personages zijn voorspelbaar en weinig interessant. Van de zelfingenomen dominante kerel met ‘the looks’ tot het beschadigde onzekere meisje. Ze worden qua karakter nauwelijks uitgewerkt en daardoor kan ik mij onmogelijk met hen verbinden. Op de binnenzijde van de omslag wordt de auteur juist geroemd om de karakteropbouw en diepgaande personages. En dat is het bewijs dat meningen subjectief zijn. Ik mis zelfs een beetje informatie om mij een beeld te vormen over wie ze zijn.
Wanneer de relatie tussen twee personages onderwerp van gesprek wordt op zo’n manier dat het eindelijk je gevoelens bereikt, sla je geraakt de bladzijde om, om daar het zoveelste memorandum voor het archief te vinden. En dat slaat alle emotie direct plat.
Daarnaast ontbreekt iedere logica en motivatie om juist daar een document of gespreksverslag te plaatsen. En levert het ergernis op.
De verhaallijnen die voorzichtig kritiek uiten op onze Social Media-wereld zijn origineel en hadden beter in een YA-boek gepast. Magisch is het gebruik van ‘hevels’, een andere inventieve vondst in de reeks aan gebeurtenissen. Er zitten wel degelijk verrassende aspecten in die het verhaal een beetje kleur geven.
Qua vertelwijze zie ik veel ellenlange zinnen met meerdere bijzinnen over details van de omgeving. Een wereld die in niets lijkt op onze eigen omgeving en door mij meer als louter woorden dan als verrijking worden ervaren.
De schrijfstijl brengt soms geforceerde hoogdravende teksten om te bewijzen dat het een verhaal voor volwassenen is. En dat voelt krampachtig. Ik denk dat Veronica Roth voor dit boek haar comfortzone heeft moeten verlaten.
Het gebruik van ‘Parallelle dimensies’ doet mij denken aan de drie kleuren London uit de Schemeringtrilogie van V.E.Schwab, waarvan De kleuren van magie, het eerste deel was. Deze serie boeken had hetzelfde raamwerk en beviel mij stukken beter.
Wanneer ik rond pagina driehonderd ben aangekomen, valt het mij op dat de verstorende documenten en artikelen uitblijven. En dan word ik gegrepen door het verhaal. Omdat het niet langer onderbroken wordt. En er ontstaan nieuwe trefwoorden: Vaart, spanning, snelle dialogen, magie en fantasie. En een daverend slotakkoord.
En zo word ik toch nog verrast.
Wat overheerst is de veel te lange aanloop.
Achteraf bezien bleek ik de pineut om dit boek te lezen. En niet de ‘Uitverkorene’ die ik dacht, verwachtte en hoopte te zijn. Een kwart boek naar verwachting is echt te weinig.
Speciale vermelding voor het prachtige omslagontwerp en de bij fantasy-boeken onontkoombare kaarten. Ook deze zijn schitterend vormgegeven.
Twee moeizame sterren voor dit boek.
Persoonlijke songtekst:
’Her ways are always with me
I wander all the while
But please you must forgive me
I am old but still a child’
(Queen – All dead, all dead)
Peter
Perfecte Buren
Genre: fantasy
Uitgeverij: Boekerij
ISBN: 9789022589380
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 430
Verschijningsdatum: juni 2020
Hartelijke dank aan Meulenhoff Boekerij B.V. voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar.
Tien jaar na de gewonnen strijd van een ogenschijnlijk groepje doodgewone tieners tegen het Duister, proberen Sloane, Matt, Ines, Albie en Esther hun weg te vinden in een wereld die hen tot helden heeft gemaakt. Is de wereld voor altijd verlost van het kwaad, om zorgeloos te kunnen voortbestaan? Dan wordt er een beroep op hen gedaan.
Onze dochter is fan van de Divergent-serie en waarschuwt mij, voordat ik een letter van ‘Uitverkoren’ heb gelezen: ‘Je moet doorbijten, het begin is saai en langdradig. En dan wordt het te gek’.
Na tweehonderd pagina’s moet ik wederom aan haar uitspraak denken. Ik vind het verhaal nog altijd niet vernieuwend, nagelbijtend spannend of avontuurlijk. En saai en langdradig. Zou het wel komen?
Ik heb het gehele boek een verlangen gehad naar het verhaal dat niet werd verteld. Over de strijd tegen het Duister tien jaar voordat het verhaal begint. Omdat ik vermoed dat dit het verhaal is, dat mij het meest had geboeid.
Het verhaal wordt nu continue onderbroken door artikelen en verslagen om de lezer te informeren over alle zaken die al zonder mij zijn gebeurd. Ik vind het niet alleen verstorend, het haalt tevens de vaart volledig uit het verhaal.
Continue teruggrijpen op dat deel van tien jaar geleden, zonder het expliciet te maken, maakt dat het voor mij lijkt of ik het laatste deel van een serie zit te kijken, zonder eerdere seizoenen gezien te hebben. Versnipperd, verwarrend en teleurstellend, zijn woorden die niet horen bij ‘Uitverkoren’.
De personages zijn voorspelbaar en weinig interessant. Van de zelfingenomen dominante kerel met ‘the looks’ tot het beschadigde onzekere meisje. Ze worden qua karakter nauwelijks uitgewerkt en daardoor kan ik mij onmogelijk met hen verbinden. Op de binnenzijde van de omslag wordt de auteur juist geroemd om de karakteropbouw en diepgaande personages. En dat is het bewijs dat meningen subjectief zijn. Ik mis zelfs een beetje informatie om mij een beeld te vormen over wie ze zijn.
Wanneer de relatie tussen twee personages onderwerp van gesprek wordt op zo’n manier dat het eindelijk je gevoelens bereikt, sla je geraakt de bladzijde om, om daar het zoveelste memorandum voor het archief te vinden. En dat slaat alle emotie direct plat.
Daarnaast ontbreekt iedere logica en motivatie om juist daar een document of gespreksverslag te plaatsen. En levert het ergernis op.
De verhaallijnen die voorzichtig kritiek uiten op onze Social Media-wereld zijn origineel en hadden beter in een YA-boek gepast. Magisch is het gebruik van ‘hevels’, een andere inventieve vondst in de reeks aan gebeurtenissen. Er zitten wel degelijk verrassende aspecten in die het verhaal een beetje kleur geven.
Qua vertelwijze zie ik veel ellenlange zinnen met meerdere bijzinnen over details van de omgeving. Een wereld die in niets lijkt op onze eigen omgeving en door mij meer als louter woorden dan als verrijking worden ervaren.
De schrijfstijl brengt soms geforceerde hoogdravende teksten om te bewijzen dat het een verhaal voor volwassenen is. En dat voelt krampachtig. Ik denk dat Veronica Roth voor dit boek haar comfortzone heeft moeten verlaten.
Het gebruik van ‘Parallelle dimensies’ doet mij denken aan de drie kleuren London uit de Schemeringtrilogie van V.E.Schwab, waarvan De kleuren van magie, het eerste deel was. Deze serie boeken had hetzelfde raamwerk en beviel mij stukken beter.
Wanneer ik rond pagina driehonderd ben aangekomen, valt het mij op dat de verstorende documenten en artikelen uitblijven. En dan word ik gegrepen door het verhaal. Omdat het niet langer onderbroken wordt. En er ontstaan nieuwe trefwoorden: Vaart, spanning, snelle dialogen, magie en fantasie. En een daverend slotakkoord.
En zo word ik toch nog verrast.
Wat overheerst is de veel te lange aanloop.
Achteraf bezien bleek ik de pineut om dit boek te lezen. En niet de ‘Uitverkorene’ die ik dacht, verwachtte en hoopte te zijn. Een kwart boek naar verwachting is echt te weinig.
Speciale vermelding voor het prachtige omslagontwerp en de bij fantasy-boeken onontkoombare kaarten. Ook deze zijn schitterend vormgegeven.
Twee moeizame sterren voor dit boek.
Persoonlijke songtekst:
’Her ways are always with me
I wander all the while
But please you must forgive me
I am old but still a child’
(Queen – All dead, all dead)
Peter
Perfecte Buren
Genre: fantasy
Uitgeverij: Boekerij
ISBN: 9789022589380
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 430
Verschijningsdatum: juni 2020
Hartelijke dank aan Meulenhoff Boekerij B.V. voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Peter van Bavel
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
