Rauw, maar goed neergezet

In het Laatste Arrondissement wil je niet zijn. Dit is het afvoerputje van een totalitaire wereld. Hier mag alles, niets is verboden. Hier proberen junks en hoeren te overleven tussen het geweld van de criminele bendes. In deze wrede wereld probeert Simon zijn dochter Dara, die verslaaft is aan de drug Nirwana, terug te vinden.

Terrence zet een heel rauwe wereld neer. De sfeer is goed geraakt met zijn grauwe huizen en donkere stegen. Met wat Dara en Uwen, een andere junkie-hoer, moeten ondergaan om te overleven. Hij versterkt dit nog meer door de kleurrijke beelden van de drugs-dromen. Daar doorheen verweeft hij het verhaal van de vader, dat is even rauw, maar heeft meer weg van een thriller die steeds gewelddadiger wordt, wat past in de troosteloosheid van het Laatste Arrondissement

Dit boek is niet voor iedereen weggelegd. Terrence schets een gruwelijk beeld van wat mensen elkaar aan kunnen doen in een troosteloze en uitzichtloze wereld. Maar dit is juist voor mij het sterke punt van het boek. Ik gruwelde ervan, maar het fascineerde mij ook. Daarnaast heeft hij er een meeslepend verhaal van gemaakt. Dit is echt een dystopische roman zoals het hoort.