Lezersrecensie
What you see is what you get!
Eus is een jongen van Turkse komaf, die opgroeit bij zijn ouders in Nederland.
Zijn ouders, ooit als Turkse gastarbeiders naar Nederland gehaald, spreken de Nederlandse taal nauwelijks en leiden een sober bestaan in een achterstandswijk.
Eus heeft twee oudere broers die beiden in Turkije geboren zijn. Eus is de enige die in Nederland geboren is.
Zijn vader is alcoholist en heeft geen werk, zijn moeder doet wat ze kan om het gezin draaiende te houden. Zijn vader terroriseert met regelmaat de boel thuis en de jongens hebben het niet makkelijk.
De gezinssituatie, alsook het feit dat Eus een in Nederland geboren Turk is, maakt zijn leven niet gemakkelijk.
Eigenlijk hoort hij nergens echt bij. Niet bij Nederlanders en ook niet bij de Turken.
Als zijn vader ook nog eens besluit dat hij op jonge leeftijd het huis uit moet en zelf maar moet zien hoe hij de eindjes aan elkaar knoopt, zinkt Eus steeds verder weg in de donkere, diepe zijde van de maatschappij.
Eus vreet van alles uit, hij zuipt, doet maar wat en probeert op allerlei manieren aan geld te komen.
Dit alles niet zonder gevolgen.
Het verhaal van Eus is een bijzonder verhaal. Is het hoopvol? Niet altijd.
‘Eus‘ is een semi autobiografische roman geschreven door Özcan Akyol. Een roman die in grote lijnen zijn verhaal vertelt en geschreven is nadat hij in de gevangenis tot de conclusie kwam dat literatuur een genre is dat iets heeft te vertellen.
‘Eus‘ is een schelmenroman. Een roman die het verhaal brengt van een sociale verschoppeling van zijn geboorte en kindertijd tot zijn jonge volwassenschap. Iemand die zonder bescherming van een normale gezinssituatie opgroeit, meerdere malen verhuist en van de ene in de andere situatie terecht komt. Ondanks de streken van de hoofdpersoon, is het wel een persoon die een goed hart heeft.
In een schelmenroman krijg je een scherpere kijk op het leven, de zeden en de leefgewoonten die in een bepaalde tijd aan de orde waren.
En dit is precies wat Özcan Akyol ons geeft met zijn roman ‘Eus‘.
Het boek is verdeeld in delen en daarbinnen vind je korte, vlotte hoofdstukken.
Özcan neemt ons mee naar een leven dat voor velen van ons onbekend is. Hij laat ons de rauwe werkelijkheid zien van wat een bepaalde manier van opvoeding en thuissituatie met een persoon kan doen.
Ook laat hij ons de culturele verschillen zien en onderbouwd hij zijn verhaal met het geven van achtergrondinformatie en verdieping.
Het verhaal wordt chronologisch vertelt en het eerste dat mij direct opviel, was de fijne schrijfstijl.
Özcan schrijft namelijk vlot, gebruikt straattaal en neemt geen blad voor de mond.
Sommige kritische lezers noemen hem grof. En ja, het verhaal is grof. En ik kan mij voorstellen dat je geschokt bent als je de vrouwonvriendelijke opmerkingen in het boek leest.
Gek genoeg heb ik van ieder woord “genoten” en waande ik mij volledig in zijn leven. Het boek wegleggen was voor mij ook echt geen optie.
Özcan is sarcastisch, maar heeft ook voldoende humor in zijn verhaal verwerkt. Dit maakt het verhaal niet alleen maar tragisch, maar laat ons hier en daar ook op adem komen.
De worsteling die Eus doormaakt en zijn zoektocht naar waar hij nu thuishoort, is heel duidelijk zichtbaar in zijn verhaal.
Hiermee heb je dan ook meteen de kern van het verhaal te pakken.
De thema’s in deze roman liegen er niet om. Met regelmaat lees je passages vol verbazing. Maar juist omdat het mij zo raakte, vond ik het geweldig.
Conclusie
Na het lezen van het boek, kan ik concluderen dat ik het persoonlijk niet eens ben met de negatieve rondcirculerende recensies.
Ik vond ‘Eus‘ fascinerend en ik heb oprecht genoten van het verhaal van Özcan Akyol.
Zijn schrijfstijl is briljant en ik hou van de rauwigheid waarmee hij zijn verhaal heeft geschreven.
Het voelt puur en eerlijk. En het raakt mij.
‘Eus‘ is een boek dat je aanzet tot nadenken. Over het hier en nu, maar ook over het anders kijken naar andere culturen.
Het heeft mij de ogen nog meer geopend.
Ik kan dit boek absoluut aanraden. En zijn tweede roman ‘Toerist‘ ligt al op mij te wachten!
Zijn ouders, ooit als Turkse gastarbeiders naar Nederland gehaald, spreken de Nederlandse taal nauwelijks en leiden een sober bestaan in een achterstandswijk.
Eus heeft twee oudere broers die beiden in Turkije geboren zijn. Eus is de enige die in Nederland geboren is.
Zijn vader is alcoholist en heeft geen werk, zijn moeder doet wat ze kan om het gezin draaiende te houden. Zijn vader terroriseert met regelmaat de boel thuis en de jongens hebben het niet makkelijk.
De gezinssituatie, alsook het feit dat Eus een in Nederland geboren Turk is, maakt zijn leven niet gemakkelijk.
Eigenlijk hoort hij nergens echt bij. Niet bij Nederlanders en ook niet bij de Turken.
Als zijn vader ook nog eens besluit dat hij op jonge leeftijd het huis uit moet en zelf maar moet zien hoe hij de eindjes aan elkaar knoopt, zinkt Eus steeds verder weg in de donkere, diepe zijde van de maatschappij.
Eus vreet van alles uit, hij zuipt, doet maar wat en probeert op allerlei manieren aan geld te komen.
Dit alles niet zonder gevolgen.
Het verhaal van Eus is een bijzonder verhaal. Is het hoopvol? Niet altijd.
‘Eus‘ is een semi autobiografische roman geschreven door Özcan Akyol. Een roman die in grote lijnen zijn verhaal vertelt en geschreven is nadat hij in de gevangenis tot de conclusie kwam dat literatuur een genre is dat iets heeft te vertellen.
‘Eus‘ is een schelmenroman. Een roman die het verhaal brengt van een sociale verschoppeling van zijn geboorte en kindertijd tot zijn jonge volwassenschap. Iemand die zonder bescherming van een normale gezinssituatie opgroeit, meerdere malen verhuist en van de ene in de andere situatie terecht komt. Ondanks de streken van de hoofdpersoon, is het wel een persoon die een goed hart heeft.
In een schelmenroman krijg je een scherpere kijk op het leven, de zeden en de leefgewoonten die in een bepaalde tijd aan de orde waren.
En dit is precies wat Özcan Akyol ons geeft met zijn roman ‘Eus‘.
Het boek is verdeeld in delen en daarbinnen vind je korte, vlotte hoofdstukken.
Özcan neemt ons mee naar een leven dat voor velen van ons onbekend is. Hij laat ons de rauwe werkelijkheid zien van wat een bepaalde manier van opvoeding en thuissituatie met een persoon kan doen.
Ook laat hij ons de culturele verschillen zien en onderbouwd hij zijn verhaal met het geven van achtergrondinformatie en verdieping.
Het verhaal wordt chronologisch vertelt en het eerste dat mij direct opviel, was de fijne schrijfstijl.
Özcan schrijft namelijk vlot, gebruikt straattaal en neemt geen blad voor de mond.
Sommige kritische lezers noemen hem grof. En ja, het verhaal is grof. En ik kan mij voorstellen dat je geschokt bent als je de vrouwonvriendelijke opmerkingen in het boek leest.
Gek genoeg heb ik van ieder woord “genoten” en waande ik mij volledig in zijn leven. Het boek wegleggen was voor mij ook echt geen optie.
Özcan is sarcastisch, maar heeft ook voldoende humor in zijn verhaal verwerkt. Dit maakt het verhaal niet alleen maar tragisch, maar laat ons hier en daar ook op adem komen.
De worsteling die Eus doormaakt en zijn zoektocht naar waar hij nu thuishoort, is heel duidelijk zichtbaar in zijn verhaal.
Hiermee heb je dan ook meteen de kern van het verhaal te pakken.
De thema’s in deze roman liegen er niet om. Met regelmaat lees je passages vol verbazing. Maar juist omdat het mij zo raakte, vond ik het geweldig.
Conclusie
Na het lezen van het boek, kan ik concluderen dat ik het persoonlijk niet eens ben met de negatieve rondcirculerende recensies.
Ik vond ‘Eus‘ fascinerend en ik heb oprecht genoten van het verhaal van Özcan Akyol.
Zijn schrijfstijl is briljant en ik hou van de rauwigheid waarmee hij zijn verhaal heeft geschreven.
Het voelt puur en eerlijk. En het raakt mij.
‘Eus‘ is een boek dat je aanzet tot nadenken. Over het hier en nu, maar ook over het anders kijken naar andere culturen.
Het heeft mij de ogen nog meer geopend.
Ik kan dit boek absoluut aanraden. En zijn tweede roman ‘Toerist‘ ligt al op mij te wachten!
1
Reageer op deze recensie