Verrassend en toch herkenbaar uit Japan

'Mevrouw Komachi, U zei het vorige keer toch. Als je van een doos met twaalf Honeydomes er tien opeet, zijn de laatste twee die nog in de doos overblijven dan 'restanten'? Ik geloof dat ik het antwoord weet.'

In 'De bibliotheek van geheime dromen' komen alle hoofdpersonen ergens naar de lokale bibliotheek in het Community house met een (latent aanwezige) vraag. En allemaal verlaten ze de bibliotheek met naast het boek waarom ze gevraagd hebben, nog een ander boek. De personages worstelen met herkenbare vragen: eenzaamheid, het uitblijven van succes, het doel van het leven. Schijnbaar onbetekenende ontmoetingen en het lezen van een onverwacht broek maken nieuwe afslagen zichtbaar, waardoor de personages een voor een een nieuw perspectief ontwikkelen. Iedereen is gelukkiger aan het einde van het boek.

De hoofdstukken (elk hoofdstuk wordt een stukje uit het leven van een bezoeker van de bibliotheek beschreven) lezen als fabels: in elk hoofdstuk wordt naast de vraag aan de oppervlakte ook een diepere, latent aanwezige vraag beantwoord die een moraal bevat die voor de lezer van belang is. Voor Masao, vijfenzestig, gepensioneerd, is dat: 'De twee die nog in de doos zitten, verschillen in niets van de eerste. Elke Honeydome is even verukkelijk.'

Het eerste boek van Michiko Aoyama dat vertaald is naar het nederlands is een pageturner. Aoyama laat haar lezer ontroerd en tevreden achter. Het is een hoopvolle roman, deze lezer hoopt op snel meer!