Rauw, herkenbaar en eerlijk boek over moederschap

Moeder worden, je kind voeden en het opvoeden kan een vrouw opeten, in alle opzichten. In 'Een geest in de keel' beschrijft Ní Ghríofa hoe dat voor haar gaat. Enerzijds is er een volledige fysieke en geestelijke toewijding aan haar gezin, anderzijds is er de persoonlijke zoektocht naar die andere vrouw uit het verleden: Eiblín Dubh. Beide levens worden in het boek verweven, en terwijl Ní Ghríofa steeds meer van het leven van Eiblín ontrafelt en herconstrueert, ontdekt ze ook steeds meer over zichzelf.

Eiblín Dubh is de vermeende schrijfster van de Caoineadh Airt Ui Laoghaire, een klaaglied waarin Eiblín verhaalt over haar liefde voor Art, hoe die ontstond en hoe ze Art weer kwijtraakte. Al heel jong is Ní Ghríofa gefascineerd door dit gedicht/lied, en in elke fase van haar leven heeft het voor haar een andere, nieuwe betekenis. Aan de hand van beschrijvingen van en schriften van de mannen in het leven van Dubh probeert ze alles te weten te komen over het leven van deze moedige, gepassioneerde dichteres.

Ní Ghríofa klaagt niet, maar maakt de rauwe kant van het moederschap voelbaar met haar plastische beschrijvingen van de nachtvoedingen, het kolven, en de dagen na de doorwaakte nachten: 'een draaikolk van boodschappenlijstjes, braakneigingen, paaseieren, stofzuigen en elektriciteitsrekeningen'. Terwijl ze zich vrijwillig en vrijwel volledig wijdt aan haar gezin, blijft er een stukje van haar leven over dat alleen voor haar is: de zoektocht naar Eiblín Dubh. In het gezelschap van een dreumesje, een baby ('de draagdoek kronkelt en de baby ruft een harde tetter zijn luier in') en soms alleen, bezoekt ze historische plaatsen en archieven op zoek naar draden naar het verleden die haar verbinden met Eiblín Dubh: 'mijn nieuwsgierigheid groeide en joeg me uiteindelijk het huis uit, naar de enige ruimten die uitkomst konden bieden.'

Ní Ghríofa schreef met 'Een geest in de keel' een rauwe, herkenbare en poëtische roman over de moeder zelf, en wat het moederschap met een vrouw kan doen. Een roman vol contrasten, tussen de zelfopoffering voor haar eigen gezin en de soms egoïstisch aandoende zoektocht naar die andere vrouw, maar ook tussen de beeldende, zachte teksten en de rauwe werkelijkheid van het moederschap die in niets lijkt op een roze wolk en letterlijk pijn kan doen. Maar bovenal een heel persoonlijke, kwetsbare roman die bijzonder is doordat behalve het geestelijke en het lichamelijke van het moederschap ook het instinctieve, dierlijke wordt beschreven. Dat maakt dit boek uniek, want door ook dat aspect van het moederschap te benoemen geeft ze het een plaats en leeft ze voor dat ook dat onderdeel van het moederschap er mag zijn.