Tussen werkelijkheid en fictie

'Ik zou het laatste kind zijn, een kind zonder ouders, alleen ronddwalend door een leeg dorp met niemand om voor haar te zorgen'.

Simone is depressief, ze is eenzaam en mist als laatste jongere in een vergrijsd dorp in de Alpen toekomstperspectief. Totdat er iemand uit de stad bij haar komt logeren. Of toch niet?
In 'Nieuweling' is het voor de lezer bijna onmogelijk om grip te krijgen op wat zich in het hoofd van Simone afspeelt, en wat er daadwerkelijk gebeurt. Ongemerkt kruipt de lezer van Nieuweling in de eerste helft van het boek verder in het hoofd van Simone. Maar steeds meer ga je twijfelen: alles kan 'waar' zijn en ook fictie. Zo is de omgeving waar het verhaal zich afspeelt wel heel erg functioneel en passend: het dorp ligt 9 maanden per jaar in de schaduw en kent maar 3 maanden per jaar direct zonlicht. Hetzelfde geldt voor de mede-dorpelingen: het blijven platte personages: Simone maakt geen verbinding met haar mede-dorpelingen en ook de lezer kan die via Simone niet maken. Dat verandert met Eveline: deze botaniste brengt met haar perspectief op de natuur en de verhouding tussen mens en natuur een prachtig verdiept perspectief in: 'Sommige bomen raken zelf bevriend [...] via hun wortels zijn ze zo innig verbonden, dat ze vaak samen sterven'.

Bruinenberg maakt het de lezer niet gemakkelijk: het is opletten bij het lezen, nogmaals lezen om te begrijpen wat er gebeurt, en ook dan weet je het niet zeker. Ze bouwt het beeld van Simone prachtig op en geeft haar lezer de ruimte om zelf te interpreteren. Daarbij worden vele verbanden gelegd die je kunt onderzoeken. Ik zocht onder andere op wat de betekenis is van Mona, Simone en Eveline en denk nu dat ik Bruinenberg inderdaad goed heb begrepen.