Een droom van een boek!

Als kind verslond ik zelf de boeken van Astrid Lindgren, en hoe mooi is het om er opnieuw van te genieten met je eigen kinderen! In de Sinterklaastijd vond ik de nieuwe uitgave van 'Mio, mijn Mio!' (voor het eerst uitgegeven in 1954) bij de boekhandel, een hardcover met prachtige illustraties van Johan Egerkrans. In januari las ik drie van mijn kinderen in de leeftijd van 6-10 jaar elke avond een stuk voor, en ze vonden het fantastisch!

Bo Vilhelm Olsson (Bosse) woont in Stockholm bij zijn tante Edna en oom Sixten. Ze zijn niet zijn echte ouders en helaas ook niet erg blij met Bosse. Wanneer Bosse 's avonds buiten is, krijgt hij een appel die zijn lot verandert. Hij reist naar het Land in de Verte, waar blijkt dat hij eigenlijk prins Mio is en zijn vader de koning ontmoet. Mio geniet met volle teugen van zijn nieuwe leven, zijn paard Miramis en zijn vriend Jum Jum, maar komt er al snel achter dat er achter in het Land in de Verte iets duisters huist. Iets duisters, waarvan al duizenden jaren bekend is dat hij het moet verslaan...

Dat duister is de wrede Ridder Kato, met zijn hart van steen. Samen met Jum Jum en Miramis reist Mio af naar zijn burcht, een reis door het donker, waarin ze steeds op onverwachte plekken hulp vinden. Een weefster, een bergwand, een boom: op magische wijze geeft de omgeving het goede steeds opnieuw een zetje. Niet alleen de namen van landen en personen zijn bijna poetisch, door de vele herhalingen en het ritme waarin het verhaal wordt verteld vouwt het zich om je heen als een sprookjescocon die de kinderen bij het voorlezen niet meer willen verlaten.

'Mio, mijn Mio!' is wat mij betreft een klassieker. In de reis van de held hebben ook angstige en verdrietige gevoelens een plek, terwijl hoop en vreugde komen uit de natuur en de mensen om hem heen. Een prachtig sprookje over de eeuwige strijd tussen goed en kwaad, dat ook in 2023 leest als een droom.