Lezersrecensie
Een duik in echtheid.
Misschien ken je het, vroege ochtend, je wilt verder lezen, verder gaan vanwaar je gebleven was, de woorden opslurpen die op het papier aan jou zijn toevertrouwd.
Ik leg zes eieren in een klein steelpannetje met net genoeg water om ze alle onder water te krijgen, beetje zout erbij. Zes? Ja zes, ten eerste woon ik niet alleen in dit huis, ten tweede zit er op deze manier zo min mogelijk water in de pan waardoor het water zo snel mogelijk aan de kook komt, het zout is er voor het geval er een ei barst, mij is ooit verteld dat het eiwit door het zout sneller zou stollen in het kokende water.
Ten derde, één ei vraagt om een tweede en misschien zelfs een derde.
Het water kookt.
Kookwekker op 2 minuten.
Ik loop weer naar mijn boek en beland in de hoofden en verhalen van in dit geval Alex Boogers en Renate Dorrestein. Geboeid lees ik hun correspondentie, herlees een mooie zin of een bijzondere gedachte en verlies mij zoals wel vaker gebeurt bij lezen, dat je niet alleen de woorden absorbeert maar tegelijkertijd allerhande zaken spiegelt aan de gelezen woorden, de auteur en soms gewoon iets wat volledig losstaat maar nu opeens toch verbonden raakt. Parallelle geschiedenissen, gevoelens die opeens tegelijkertijd optrekken in je brein.
De eieren! Ik hoor de eieren dansen. Hoe lang dansen ze al?!
De kookwekker is al klaar maar ik heb niks gehoord. De werkelijkheid van de woorden op papier hebben mij weggetrokken van alles om mij heen.
Ik giet het water af, leg de eieren in een grote kom met koud water om ze te laten schrikken. Hopelijk zijn ze niet al te hard.
Snel duik ik weer in de letters van de buitenstaanders. Verlies mij wederom.
Alex Boogers en Renate Dorrestein spatten van het papier. Hun schrijven, hun taal, hun oprecht zijn, hun liefde voor de echte mens, de lezer.
Los van dat Renate Dorrestein natuurlijk overleden is, ontroert deze wisseling van gedachten mij. Ik word week, verlies mijzelf en de tijd.
Mijn hoofd raakt vol maar is leeg tegelijkertijd.
Dit is wat schrijfkunst kan doen.
Schrijven is meer dan woorden aaneenrijgen.
Wanneer ik iets later dan een eitje schil en geheel in mijn mond stop blijkt het ei precies goed. Het eiwit voldoende gestold terwijl het eigeel zacht als een warme gelei door mijn mond glijdt.
Niet altijd maken woorden in boeken zoveel in mij los als de woorden van Alex Boogers en Renate Dorrestein in Buitenstaanders in brieven. Maar kennelijk vulden hun woorden de tijd zo overmatig dat de twee minuten dichter werden, voller, zomaar tien, vijftien minuten.
Dat wilde ik maar even meegeven.
Ik leg zes eieren in een klein steelpannetje met net genoeg water om ze alle onder water te krijgen, beetje zout erbij. Zes? Ja zes, ten eerste woon ik niet alleen in dit huis, ten tweede zit er op deze manier zo min mogelijk water in de pan waardoor het water zo snel mogelijk aan de kook komt, het zout is er voor het geval er een ei barst, mij is ooit verteld dat het eiwit door het zout sneller zou stollen in het kokende water.
Ten derde, één ei vraagt om een tweede en misschien zelfs een derde.
Het water kookt.
Kookwekker op 2 minuten.
Ik loop weer naar mijn boek en beland in de hoofden en verhalen van in dit geval Alex Boogers en Renate Dorrestein. Geboeid lees ik hun correspondentie, herlees een mooie zin of een bijzondere gedachte en verlies mij zoals wel vaker gebeurt bij lezen, dat je niet alleen de woorden absorbeert maar tegelijkertijd allerhande zaken spiegelt aan de gelezen woorden, de auteur en soms gewoon iets wat volledig losstaat maar nu opeens toch verbonden raakt. Parallelle geschiedenissen, gevoelens die opeens tegelijkertijd optrekken in je brein.
De eieren! Ik hoor de eieren dansen. Hoe lang dansen ze al?!
De kookwekker is al klaar maar ik heb niks gehoord. De werkelijkheid van de woorden op papier hebben mij weggetrokken van alles om mij heen.
Ik giet het water af, leg de eieren in een grote kom met koud water om ze te laten schrikken. Hopelijk zijn ze niet al te hard.
Snel duik ik weer in de letters van de buitenstaanders. Verlies mij wederom.
Alex Boogers en Renate Dorrestein spatten van het papier. Hun schrijven, hun taal, hun oprecht zijn, hun liefde voor de echte mens, de lezer.
Los van dat Renate Dorrestein natuurlijk overleden is, ontroert deze wisseling van gedachten mij. Ik word week, verlies mijzelf en de tijd.
Mijn hoofd raakt vol maar is leeg tegelijkertijd.
Dit is wat schrijfkunst kan doen.
Schrijven is meer dan woorden aaneenrijgen.
Wanneer ik iets later dan een eitje schil en geheel in mijn mond stop blijkt het ei precies goed. Het eiwit voldoende gestold terwijl het eigeel zacht als een warme gelei door mijn mond glijdt.
Niet altijd maken woorden in boeken zoveel in mij los als de woorden van Alex Boogers en Renate Dorrestein in Buitenstaanders in brieven. Maar kennelijk vulden hun woorden de tijd zo overmatig dat de twee minuten dichter werden, voller, zomaar tien, vijftien minuten.
Dat wilde ik maar even meegeven.
1
1
Reageer op deze recensie
